Norena da errua?

Zentristak

Seccion Bolchevique-Leninista de España:

NORENA DA ERRUA?

«POUMek marxistatzat du bere burua, baina sekula ez da izan, sekula trotskista izan ez den bezala. Beren buruzagiak marxismo iraultzailearen eta erreformismoaren artean kulunkatu dira beti»

 

«“gobernuen aurkakoek” gobernu (burgesean) sartzea eskatzen dute, “antimilitaristek” armada (burgesean) ordezkaritza izatea eskatzen dute, “antipolitikoek” buru-belarri sartu dira politika (burgesean). Ministro eta buruzagi anarkistek beren jarrera zuritzen saiatu dira» 

I

raultzaile kontsekuente orok emaitza tamalgarri horretara iristeko nola izan den posible galdetzeko eskubidea du. Bistan da espainiar herriak ez duela errurik, batez ere proletalgoari dagokionez, inoiz ez bezalako heroismoz borrokatu duelako, botere guztia beren buruzagien esku utziz. Baina azken horiek, euren boterea burgesiaren hondakinen aurka erabili beharrean, nahita partekatu zuten berekin, Companys, Tarradellas eta abarri beren indar eta ospearen parte bat emanez. CNT eta POUM gobernu burgesean sartu ziren, hots, klase-kolaborazioari ekin zioten. Esplotatzaileen eta esplotatuen arteko batasuna gauzatzea nahi izan zuten, ura eta sua elkartzea bezain zaila dena.

Azken hamabi hilabeteetan egin duen politikagatik, ukaezina da CNTk frogatu duela gaitasunik ez duela langileak behin-betiko garaipenera gidatzeko. CNTk arlo ekonomikoan egin duen lana gutxiestetik urrun gaude, bere ahalmen eraikitzailea frogatzeko gai izan delako. Baina bestalde, praktikan egiaztatu du, ondo beharrez eginagatik ere, ezinezkoa dela sozialismoa eraikitzea klase-etsaiaren ordezkariei botere politikoa uzten bazaie.

Langile anarkistei izua sortarazten die “botere” hitzak, eta baita “politiko” hitzak ere. Baina halabeharrezko litzateke, aurreiritziak bazterrean utziz, ulertuko balute “botere politikoa” armadaren, poliziaren, administraritzaren eta abarren zuzendaritza besterik ez dela. CNTren apolitizismoak ez du eragin politikaren desagerpena, baizik-eta auzi publikoen kudeaketa PSUCeko atzerakoien, edo Esquerra-ren edo beste batzuen esku uztea soilik. CNT-ren antiestatismoak ez du eragin estatuaren abolizioa, baizik-eta estatuaren indar hertsatzaile guztiak (polizia, armada, espetxeak) proletalgoaren eskutatik burgesiarenetara joatea soilik. CNTren antimilitarismoa utopikoa dela ikusi da. Auzi guztia armada jeneral burgesen edo, aldiz,  proletalgoaren konfidantzazko diren buruzagien agintepean dagoen jakitean datza. Baina ministro cenetistak, “antimilitaristak” teorian, militarizazio burgesaren aldeko dekretua sinatu dute. CNTren antiautoritarismoak ez ditu tiranoak deuseztu, aldiz, tirano berriek tirano zaharren lekua hartzea eragin du zeharka.

Laburtuz, CNT proletalgoaren diktaduraren aurka dago. Baina hori herri langilearen gehiengo zabalak botereaz jabetzea baino ez du esan nahi, burges gaizkile bakar batzuen aurka joz eskubide politiko guztietaz gabetuz, bestela botereaz jabetuko liratekeelako kontrairaultza sustatzeko. Proletalgoaren diktadura langileen-, nekazarien- eta soldaduen- komiteen bitartez gauzatutako benetako langile-demokrazia baino ez da. “Diktadura ororen” aurkako teoria anarkista negargarriak, ondorio bezala, gaur egun burgesiaren diktadura bortitzaren-pean egotea eragin du.

Burkide anarkistak! Onartu behar duzue, errealitatearen beharren aurrean, CNTk eta FAIk beren teoria guztiak sakrifikatzera behartuak izan direla: “gobernuen aurkakoek” gobernu (burgesean) sartzea eskatzen dute, “antimilitaristek” armada (burgesean) ordezkaritza izatea eskatzen dute, “antipolitikoek” buru-belarri sartu dira politika (burgesean). Ministro eta buruzagi anarkistek beren jarrera zuritzen saiatu dira, zintzotasunagatik beren printzipio propioak sakrifikatzera iritsi direla esanez. Baina, zertarako dira iraultza batean erabili ezin diren “printzipio iraultzaileak”? Pikutara bidali eta beste batzuk bilatu behar dira!  

POUMek, CNT eta FAIrekin alderatuta, bigarren mailako papera besterik ez du izan proletalgoaren zuzendaritzan. POUMek marxistatzat du bere burua, baina sekula ez da izan, sekula trotskista izan ez den bezala. Beren buruzagiak marxismo iraultzailearen eta erreformismoaren artean kulunkatu dira beti. Beren ekintzak eta hitzak beti erakutsi dute kontraesan nabarmen bat. Teorian, POUM, proletalgoaren diktaduraren aldeko zen. Praktikan gobernu burgesean sartzen zen. Hitzez, POUM, armada politiko iraultzaile baten aldeko zen; baina ekintzez, militarizazioaren dekretua sinatu zuen. Hitzez, maiatzaren 3ko borroka goretsi du, baina borrokaren unerik gorenean, eta artean inongo emaitzarik lortu ez zelarik, langileek barrikadak utzi zitzaten aholkatu zuen, CNTk eta FAIk bezalatsu. POUMek bere tesietan soldadu-komiteen beharra aitortzen zuen, baina beren buruzagiek trotskistak kanporatzen zituzten beren lerro propioetan sortzen saiatzen zirelako. POUM Internazional berri baten alde agertzen zen, baina inoiz ez zuen biltzar bat antolatu auzi hori eztabaidatzeko.

Erreakzioak POUM zapaldu du, proletalgoak ezertxo ere egin gabe. Iraultzaile orok —langile zintzo oro barne— POUMeko burkide guztiak defendatzeko betebeharra du. Baina era berean honako gogoeta hau egin behar du: POUMek ez du proletalgoa zuzentzeko lana burutzen jakin. Beti CNTren buruzagien atoian joan da. Politikoki hain itsua izanda ez du ezta bere defentsa propioa antolatzen jakin. POUMen heriotza goiztiarra izan da, proletalgoak porrot erabakigarri bat jasan baino lehenagokoa.

Iragan den urtearen ikasbide inportanteena hau da: proletalgoak, bere heroismoa eta borrokarako gogoa hainbeste aldiz erakutsi duenak, ez du zuzendaritza trebe bat izan. Armada heroiko bat eraiki du, baina Estatu Nagusirik gabekoa, eta bere gabezia dela-eta bere indarrak sakabanatu egin ziren nahitaez. Bere berehalako zeregina —borrokan murgildurik—  zuzendaritza berri bat sortzea da, benetako alderdi iraultzaile marxista berri bat izan behar duena ezinbestez, akats zahar eta krimen zaharren zamarik ez duena, oportunismo ororen eta kontziliazio gogo guztietaz libratu dena,  bere barne demokraziak pentsamendu-askatasuna eta ekintza disziplina zorrotzena bermatzen duelarik. Alderdi berri horren elementuak jada existitzen dira. POUMeko hondarren artean aurkitzen dira (non Komite Exekutiboaren koldarkeria zorrozki kritikatzen zuen fakzio ezkertiar bat sortu zen), baita anarkisten artean (batez ere “Durrutiren Lagunen” artean) eta Juventudes Socialistasen artean ere (non burkideak stalinisten ibilbide kontrairaultzailearen aurka altxatzen diren). Gogo iraultzaileaz adoreturiko burkide horiek ez dituzte oraindik atera beren esperientzia garratzaren azken ondorioak. Trotskistekin argi eta garbi elkarlanean aritzeaz zalantza egiten dute, jakinaren gainean edo ez, stalinistek trotskisten aurka zabaltzen dituzten kalumnia ikaragarrien eraginpean daudelako. Horrexegatik, hain zuzen ere, are beharrezkoagoa da herriari argitzea zer den trotskismoa.

—SBLE, Sección Bolchevique Leninista de España (por la IV Internacional): ¡A pesar de todo, viva la revolución española! (19 de julio de 1936 – 19 de julio de 1937); 1937ko uztailaren 19a

Alderdi Komunista

 

'Let the fire burn'

http://www.icl-fi.org/english/wv/1034/move.html

Eraso parapoliziala espetxean Guardia Zibilen/presozainen laguntzari esker

Pintada comunista por la amnistía

[presos.org-ek jakinarazten du:]

Hoy han salido Encarnación León Lara de la cárcel de Murcia II y María Jesús Romero Vega de la de Huelva.

Sin embargo, tenemos que denunciar la agresión a pedradas y persecución de 10 fascistas a tres solidarios que se acercaban a recibir a Encarni el martes 19, creyendo que había sido excarcelada ese día.

Agresión fascista el martes 19 a la salida de la prisión de Murcia tras ir a recibir a Encarnación León, antifascista de los GRAPO.

“Hoy, martes 19 de noviembre, dos compañeros y yo, hemos sufrido una agresión fascista a la salida de la prisión de Murcia. Nos comunicaron que hoy excarcelaban a Encarnación León, antifascista de los GRAPO con Doctrina Parot, y acudimos a recibirla. Sobre las 17:00 llegamos a las inmediaciones de la prisión y junto a una señal de Stop, a menos de un Kilómetro de ésta, había unos diez chicos vestidos de negro y con la bandera franquista atada a la señal. En ese momento no tuvimos ningún problema.

Una vez en prisión, nos preguntaron el motivo por el que acudíamos a prisión, se lo explicamos, entregamos la documentación y entramos sin ningún tipo de problema. A los pocos minutos de estar allí, llegó un coche de la Guardia Civil, pararon justo a la entrada y hablaron con los funcionarios de prisión. Al rato, se dirigieron al parking y dieron una vuelta por éste, seguramente a apuntarse los datos del coche en el que íbamos, volvieron a la entrada y se fueron.

Una vez nos enteramos que, desgraciadamente, hoy no salía Encarnación, nos dirigimos hacia el coche y esperamos a que más coches salieran, para seguridad nuestra, por si se producía alguna agresión. Salimos detrás de un coche al que los fascistas no hicieron nada. Pero cuando nosotros fuimos a pasar, vimos a uno plantado y sujetando la bandera franquista y al grito de "hijos de puta" uno se lanzó al coche, mientras que los demás nos tiraron piedras. En un primer momento, empezaron a perseguirnos en dos coches pero, afortunadamente, conseguimos despistarlos

¿Cómo se enteraron que nosotros éramos solidarios de Encarnación León? ¿Por qué al coche que pasó antes no le hicieron nada y a nosotros sí? Igual en prisión o la Guardia Civil, tiene la respuesta. Que sepan los fascistas, que ningún tipo de agresión impedirá que nos solidaricemos por aquellos que más han luchado por la clase obrera y contra el fascismo.

También nos informaron, que familiares de presos vascos, han sido agredidos al ir a visitar a un familiar y que el año pasado hubo un incidente parecido a la salida de un preso vasco.

ANTE EL FASCISMO, RESISTENCIA ANTIFASCISTA."

Iturria: http://www.presos.org.es/

Sortu legitimando a la Audiencia Nazi

INKISIDOREAK, ALDE HEMENDIK!

esbirro.

(Del it. sbirro).

1. m. Oficial inferior de justicia.

2. m. Hombre que tiene por oficio prender a las personas.

3. m. Secuaz a sueldo o movido por interés.

El inquisidor Gómez Bermúdez, destacado represor borbónico.
Colaboracionismo suicida de Sortu: Si Ud no va a la Audiencia Nazi...

...los abertzales te lo traen a casa: el esbirro de la Audiencia Nazi con Amaia Izko (Sortu) en Euskal Herria

El esbirro Gómez Bermúdez (Audiencia Nazi) le da un beso a la frentepopulista Jone Goirizelaia (Sortu)

Bildu-ko Martin Garitano Gómez Bermúdez errepresore maccarthistarekin

...bien bitartean Sevillako espetxean gose greban jarraitzen dute

Auzitegi Nazionalak zigortutako preso politikoak

AMNISTIA!

Hego Korea: Miseria diktadura kapitalistan

Surcorea: Miseria en la dictadura capitalista

Iturria: http://www.trotskyistplatform.com/eye-witness-account-of-capitalist-south-korea/

Informazio gehiago: http://www.icl-fi.org/korean/index.html

Eremu urriko hizkuntzak: Estatu Batuak vs. Sobiet Batasuna

"The country of liberal free choice – the USA – has shamelessly practised a glottophagic politics that destroyed the Indian languages, whereas the USSR of the dictatorship of the proletariat pursued, at least at the start of its existence, a policy of protecting and developing minority languages. In 1925, the US authorities burnt dictionaries of Chamorro, the mother tongue of the inhabitants of the island of Guam; in the same years, cohorts of Soviet linguists were employed providing a script for spoken languages threatened with extinction"

–Jean-Jacques Lecercle (A Marxist Philosophy of Language)

Korean famine

Kapitalist Korea vs. DPRK

Irudiaren iturria
http://www.icl-fi.org/korean/index.html

Francia, España: El Frente Popular contra la clase obrera (2)

Obreros de la construcción en greba durante las obras de la Exposición Internacional de 1937 en París.
Eraikuntzako langileen greba 1937ko Parisko Nazioarteko Erakusketako obran.

Los Frentes Populares — la 5ª Columna del imperialismo

“La revolución francesa puede aún

venir en ayuda de la nuestra.

Al bloqueo imperialista se opondrá

el frente único proletario.”

Y EN LA METRÓPOLI:

5 OBREROS ASESINADOS Y MÁS DE 300 HERIDOS

Una vez más los acontecimientos sangrientos en las colonias son el preludio de los de la metrópoli, pues éstos últimos no  se han hecho esperar. Y su erupción ha proyectado la lava sobre toda la sociedad francesa. En el ascenso revolucionario en Francia, desatado en junio último con fuerza gigantesca, vuelve a tomar su curso vehemente. Como en Febrero del 34, cuando la última huelga general “oficial”, han sido los fascistas los provocadores de la sacudida proletaria; pero la fascisación del estado francés ha hecho tales progresos desde hace 3 años, sobre todo gracias al F.P. [Frente Popular],  que esta vez la policía no estuvo al lado de los contramanifestantes obreros, sino junto a los fascistas, cuyo programa y cuyas órdenes ejecutaron. De este modo el F.P. “unión de la nación francesa contra los autores de desórdenes”, Humanité, 18-III —cada vez más incompatible con los deseos del proletariado y las necesidades de la lucha de clase, envalentona a los fascistas y adormece a los obreros; mas estos se separan cada vez más del F.P. “¡Abajo la guerra civil!” —Dice un manifiesto del PC del 17-III— “¡Vivan las milicias obreras!” —Fue el grito con que se recibió en Clichy al jefe staliniano Thorez.

“Hay que evitar lo peor” (es decir, la revolución), grita el PC. Pero “la sección sindical de las fábricas de Renault, agrupando a 30,000 sindicados, pone en guardia a la Presidencia del Consejo contra lo que pueda ocurrir en las fábricas Renault, por la presencia en su interior de numerosos fascistas”.

“Viva el orden y la libertad de la nación” continúa el PC. “Huelga general hasta la detención de esos fascistas”, exigen los delegados de los obreros que trabajan en la Exposición para 1937, que se quiere inaugurar con gran esplendor el 10 de Mayo, para dar un carácter nacionalista a la fiesta proletaria. El movimiento es tan amplio, que la dirección staliniano reformista de la CGT debe decretar la huelga general. 24 horas propone el PC, lleno de miedo al parecer. 12 horas promete Jouhaux. “La matineé” se acuerda por fin. Pero esos señores no osarán comerciar mucho tiempo más con la clase obrera. Los jefes se solidarizan entre sí nuevamente; por lo que respecta a Blum y a Cachin, el mismo Pivert, ha votado una vez más su solidaridad con los dirigentes socialistas del gobierno de que se había separado algunas semanas antes para continuar mejor su demagogia.

A todo esto, “La Soli” deposita su confianza en la CGT y declara se trata de una provocación de Hitler y Musolini [sic]. ¡Qué grotesco infantilismo! Los anarquistas franceses, en cambio, ligados estrechamente a los camaradas bolchevique-leninistas, organizan las milicias obreras y sindicales, llaman a la acción revolucionaria.

Hace un año se constituyó en Clichy un grupo de acción revolucionaria (80 miembros), por camaradas trotskistas. Los B. L. [Bolchevique-Leninistas] están a la cabeza de las luchas del proletariado francés; del reforzamiento y de la decisión de sus cuadros, dependerá la suerte de la revolución francesa.

La salida se perfila; aún no es demasiado tarde. La revolución francesa puede aún venir en ayuda de la nuestra. Al bloqueo imperialista se opondrá el frente único proletario. ¡Adelante, IV Internacional!

— Blum-Azaña abren paso a De la Rocque-Franco. (“La voz leninista”, 1. zenbakia, Bartzelona, 1937/IV/5. “P.”-k sinatua. SBLE.)

Erredakzio komunista 1930eko hamarkadan

"Ez gara sozialismoan bizi, baina bera gure baitan bizi da"

«Мы не жили при социализме, но он живет в нас»

"No vivimos en el socialismo, pero él vive en nos"

Errepresiorik ez SATen aurka!

SAT: "Las Turquillas para los trabajadores"

El SAT hace un llamamiento general contra la represión del régimen español

¡¡TODOS Y TODAS A GRANADA EL 11 DE NOVIEMBRE!!

CONCENTRACIÓN A LAS 10.00 H. PLAZA NUEVA - GRANADA
MANIFESTACIÓN A LAS 18.00 h. PLAZA NUEVA - GRANADA
¡¡NO FALTES!!

CARTA DE LA PERMANENTE NACIONAL DEL SAT
A TODOS LOS SINDICATOS DE CLASE, MOVIMIENTOS SOCIALES PROGRESISTAS, COLECTIVOS Y ASOCIACIONES DE IZQUIERDAS
Estimados-as compañeros-as,
Queremos haceros partícipes de un nuevo episodio de represión contra el SAT que va a tener lugar el próximo 11 de noviembre. Ese día 54 compañeros y compañeras están citados ante el Tribunal Superior de Justicia de Andalucía (TSJA) en Granada por la ocupación de Las Turquillas en el verano de 2012.
Como sabréis “Las Turquillas” es una finca propiedad de Patrimonio del Estado que está cedida al Ministerio de Defensa donde se aloja parte de la Yeguada Militar. En esa finca de 1.200 ha. esta Yeguada, compuesta por unos 100 caballos y unos 20 borricos, ocupa no más de 20 ha. estando la inmensa mayoría de la finca infrautilizada. Esta finca se haya en una de las comarcas andaluzas, la Sierra Sur sevillana, con mayor índice de desempleo. Por ello, todos los partidos, incluido el PP cuando estaba en la oposición, han demandado que esta finca pasara al Ayuntamiento de Osuna para darle un uso social a la tierra y pueda contribuir a mitigar la alta tasa de desempleo de la comarca.
Sobre los 54 compañeros y compañeras, entre los que se encuentran Diego Cañamero y Juan Manuel Sánchez Gordillo, pesan imputaciones por delito de usurpación, daños y desobediencia grave y solicitudes colectivas de penas de 88 años de prisión y multa de 275.000 euros. Todo esto por exigir que la tierra tenga un uso social para crear empleo en una comarca azotada por el paro masivo.
Ante este nuevo macrojuicio queremos pediros vuestra solidaridad. Sería muy importante que ese día, en la puerta del Tribunal no sólo haya muchas personas sino también muchos colectivos sindicales, sociales y políticos mostrando la solidaridad que merecen los compañeros y compañeras imputados. Para mandarles una vez más un mensaje a los poderosos: "Vuestras cárceles no van a detener la justa lucha de los pueblos!"
Os esperamos el 11 de noviembre en Granada.
¡Basta de juicios contra el pueblo que lucha!
¡Viva Andalucía Libre, viva la lucha de los pueblos, viva la lucha de la clase obrera!
Permanente Nacional del SAT

http://www.sindicatoandaluz.org/?q=node/1290

Tunisia, Francia: El Frente Popular contra la clase obrera (1)

Los Frentes Populares — la 5ª Columna del imperialismo

TUNISIA:

“El gobierno Blum no tiene armas

para los obreros españoles,

pero las tiene y las emplea para

proteger la explotación

imperialista en África”

ASESINATOS DE MINEROS ÁRABES EN GAFSA

En Túnez los emisarios del imperialismo francés han hecho asesinar huelguistas que defendían su derecho a la vida. La clase obrera tunecina se ha justamente alarmado y preparó la huelga general, que los dirigentes del Frente Popular* y de la CGT supieron impedir, considerándola como una provocación fascista. Obrando así no han hecho más que dar otra prueba de su connivencia con la burguesía imperialista, en nombre de la cual el gobierno de Frente Popular y su ministro socialista de Colonias, aterrorizan a la población indígena. El mismo gobierno ha declarado ilegal una comisión obrera de encuesta sobre los sangrientos acontecimientos.

“Le Populaire” (SFIO)* titula su información hipócritamente. “El representante francés es aclamado por la población indígena”. “L’Humanité” simula protestar, pero precisamente los interventores del F.P. son los mayores responsables. El PC francés acaba de disolver “L’Etoile Nord Africaine”, asociación del proletariado revolucionario de las colonias francesas.

¿Queréis encontrar agentes del fascismo? Buscad en la prensa obrera oficial francesa. El gobierno Blum no tiene armas para los obreros españoles, pero las tiene y las emplea para proteger la explotación imperialista en África.

Mediante esos fusilamientos “republicanos” contra los indígenas indefensos, se prepara el terreno para la sublevación fascista. Con la misma política, el imperialismo español, ayudado por todos los partidos adheridos al Frente Popular, ha hecho la cama a Franco. ¡Que los obreros franceses saquen su lección antes de que sea demasiado tarde! Mas ¿siquiera el proletariado español ha sacado ya la lección de los acontecimientos? [...]

—Blum-Azaña abren paso a De la Rocque-Franco. (La Voz Leninista, 1.znb., Bartzelona, SBLE;  1937ko apirilaren 5a. “P.”-k sinatua)

(*) SFIO=Predecesor del PS

(*) “Frente Popular”=Siempre ”F.P.” en el original

Ilustrazioa: D. Bisti. Liburua: Mayakovskiren Lenin (Raduga, Soviet Batasuna)

Gerra zibila: "1936ko uztaila vs. 1937ko uztaila"

 

Sección Bolchevique-Leninista de España:

1936ko UZTAILA vs. 1937ko UZTAILA

Urte bete igaro da uztaileko egun loriatsuetatik. Gogoberotasunez bizitako urtea, baina baita dezepzio sakon baten urtea da langile-klasearentzat.

1936ko uztaila:

Langileek, ia armarik gabe, matxinada militar-faxista zapaltzen dute hirigune industrial inportanteenetan. Langileek porrota jasan duten lekuetan, hala nola Oviedo, Zaragoza, Sevilla, eta abarretan, “Fronte Popularraren” ordezkariek azken uneraino proletalgoa armatzeari uko egiten ziotelako izan zen. Katalunian, langileek inprobisatzen dute baina etsaia menperatzea lortzen dute, nahiz-eta hauek armetan nagusiago izan eta teknika militarraren esperientzia handiagoa eduki.

1937ko uztaila:

Badajoz, Irun, Toledo, Malaga, Bilbo; traizio kate bat! Baina CNT-FAI eta POUMeko zutabe heroikoak sakabanatuak izan dira; eta bere lekuan “Armada Popularra” ezarri dute, usteldutako monarkia zaharraren kode militarra duelarik. Gure milizianoen gogoa desagertu egin da ofizialen eta soldaduen arteko berdintasunarekin batera. Non dira gure armada gorriaren balentria loriatsuak? Desagertu egin dira, bandera gorri-beltz eta gorriekin batera.

1936ko uztaila:

Langileak fabriken jabe egiten dira, nekazariak lurrena. Esplotatzaileak eta lur-jabeak egotzi eta printzipio berria ezartzen dute: Lan berdina, soldata berdina! Nahiz-eta langileek esperientziarik ez izan eta sabotajeak jasan, ekonomia berria ongi dabil fabrika-komiteen eta sindikatuen kudeaketari esker. Ez da oparotasunik, goserik ere ez, ordea.

1937ko uztaila:

PSUCek CNTren enpresen aurkako kanpaina basati bat darama. “Munizipalizazioa” eskatzen du, baina hori akziodun iheslariei eta atzerriko kapitalistei beren etekinak itzultzeko eta ondoren jabetza pribatua berrezartzeko amarru bat baino ez da. Udalek higiezinen jabeei kalte-ordainak ematen hasten dira. Soldatak eskasak dira, baina espekulatzaileak aberasten dira. Ogia falta da, baina gizarte-maila pribilegiatu berri batek nahi adina luxu aurkitzen du dendetan.

1936ko uztaila:

Langileak kalean nagusi dira, burges-txikiak ikaraturik izkutatzen dira. Langileek, beren klase-senari esker, faxistengandik eta sasipolitikariengandik garbitzen dute atzeguardia. Herri-tribunalek justizia proletarioa ezartzen dute. Kalumniatzaileak ez dira burua altxatzen ausartzen. Prentsa askatasuna dago langileentzat, ez da pertsona zintzorik bere iritzia argiki adierazteko beldur denik.

1937ko uztaila:

Maiatzaren 3ko biktimak oraindik mundu guztiaren gogoan dira. Valentziako okupazio tropak, ofizial atzerakoien agintepean eta errusiar fusilez horniturik, kaleak zaintzen dituzte. CNT gobernutik egotzia izan da, FAI herri-tribunaletatik. Gezur andana ateratzen da PSUCen bulego eta inprentetatik POUM ito nahian, zeinaren buruzagiei (militante iraultzaile beteranoak eta zintzoak) espioi izatea leporatzen dieten. POUM, CNT eta FAIren ehunka militante monarkia zaharraren ziegetan preso daude. 1936ko uztailaren 19ak “Fronte Popularraren” gobernu traidorea desegiten ikusi zuen. Herriaren benetako ordezkariak Milizia Antifaxisten Komite Zentralean bildu ziren, nahiz-eta bat-batean antolatu eta ustekabeko egoera horrek eragiten dituen gabezia guztiak izan. Baina 1937ko uztailaren 19an “Fronte Popularraren” aldekoek boterea berreskuratzea lortu dute, CNT baztertu ostean, honek herrialdeko populazioren gehiengoa eta elementurik hoberenak ordezkatzen dituelarik. “Fronte Popularreko” gobernuak langileei armak emateari uko egiten saiatu zen uztailean. 1937ko uztailean berriz horiek bereganatzen saiatzen da.

Nor da errudun? [...]

—SBLE, Sección Bolchevique Leninista de España (por la IV Internacional): ¡A pesar de todo, viva la revolución española! (19 de julio de 1936 – 19 de julio de 1937); 1937ko uztailaren 19a

La voz leninista, órgano de la Sección Bolchevique-leninista de España (por la IV Internacional).
Barcelona, 5 de abril de 1937

 

SBLE: "Zer nahi dugu guk, trotskistok?" (3)

"Arriba España"..."Viva Russia": Gerra zibileko irudia

“Zer nahi dugu guk, trotskistok?” (3)

7.-       Gure ustez soilik armada zentralizatu batek ziurta dezake garaipena. Baina armada iraultzaile bat izan behar du, non soldadu guztiek dagozkien eskubide politikoen jabe diren, eta non ofizialak hautatuak eta ezeztatuak diren soldaduen batzarretan. Soldata berdina guztiontzat! Buruzagitza bakarra, batzar iraultzailearen gerra-kontseilu baten kontrolpean; era horretako armada batean, soldaduen gogoberotasunak eta zaintza iraultzaileak baliabide material eta teknikoen urritasuna konpentsatuko du. Garaipenaren armada izango da!

8.-       Gutxiengo nazionalek libreki beren buruaren jabe izateko duten eskubidearen alde gaude, baita herri marokoarraren askatasun osoaren alde, banatzeko eskubidea barne. Maroko marokoarrentzat! Dei hori jendaurrean zabaltzen denean, aldi berean Marokoko masa zapalduen altxamendua sustatuko da, horrek armada faxista mertzenarioaren deskonposizioa eragingo du. Errepublika Sozialisten Federazioaren alde gaude, langileriaren interesekin bat etorriko baita. Hertsapenik gabe eratua izan behar da, langile guztien batasun aske eta anaitasunezkoaren bidez.

9.-       Burokrazia stalinistaren aurka borrokatzen gara, Errusian “sozialismoa” eraiki nahi omen duenak Espainian eta mundu osoan iraultza sozialista oztopatuz. Gure helburua Iraultza mundiala da, eta Lur osoan sozialismoa ezartzea (burokrata kasta* batek, Sovietar Batasunean gertatu bezala, konkista proletarioen usurpatzea saihesteko berme bakarra delako). “Esku-hartze ezaren” aurka gaude, III. Internazionalaren herri komisarioek eta II. Internazionalaren ministro burgesek praktikan jartzen dutena. Proletalgoaren parte-hartze iraultzailea eta espainiar iraultza europear iraultza bilakatzea aldarrikatzen dugu.

(*) ”Capa” originalean

10.-     Antolakunde zaharrek kale itsu batera eraman gaituzte. Guztiz konbentzituak gaude barbaro faxisten eta klase kapitalista guztiaren aurkako garaipena zuzendaritza gaitu baten baitan dagoela soilik, bil ditzagun gure ahalegin guztiak, borrokan, egoerak eskatzen duen eginkizunaren mailan jardungo duen alderdi iraultzaile berri bat eraikitzeko. Bere granitozko oinarria Marx eta Engelsen programa zientifikoa izango da, Leninek eta Trotskyk garatu dutena. II. eta III. Internazionalen traizio lotsagarriaren aurrean, iraultzaile kontsekuente guztiak Internazional berri batean bilduko ditugu, IV. Internazionala, iraultza sozialistaren alderdi mundiala izango dena. Bere orbanik gabe banderarekin sozialismoak garaipena erdietsiko du!

                        Burkideak! Badakigu, zuek bezala, gure lehenengo zeregina Francoren aldekoak garaitzea dela. Baina badakizue, guk bezala, garaipen militarra iraultza sozialetik banaezina dela. Gure ustez tamalgarria den politika baten aurka borrokatzen gara, argi eta garbi. Iraultzak aurrera jotzeak ez du lubakietako fronte bateratua ahulduko, aldiz, gure milizianoen borrokarako grina indartuko du. 1936ko gogoa berpiztu behar dugu. Orduko garraz eta gaurko armekin eta esperientziarekin, Espainia sozialista bat, uztarri kapitalistatik libratu dena ospatuko dugu 1938ko uztailean!

                        Gugandik gertu sentitzen diren iraultzaile guztiei dei hau zuzentzen diegu: etor zaitezte gure lerroak indartzera! Argi ditzagun gure desadostasunak eztabaida adiskidetsu batean oinarrituz. Borrokan elkarturik, menperatuko dugu gure etsai komuna!

Behera faxismoa eta kapitalismoa!

Bizi bedi espainiar iraultza proletarioa!

Bizi bedi iraultza mundiala!

—SBLE, Sección Bolchevique Leninista de España (por la IV Internacional): ¡A pesar de todo, viva la revolución española! (19 de julio de 1936 – 19 de julio de 1937); 1937ko uztailaren 19a

Trotsky, Langileen eta Nekazarien Armada Gorriaren sortzailea.
Sovietar langileek, klase-independentzia mantenduz,
Armada Zuria azpiratu eta inbaditzaile inperialistak menperatu zituzten.

 

SBLE: "Zer nahi dugu guk, trotskistok?" (2)

Guerra Civil: Tren lleno de milicianos. Bandera del centrista POUM y símbolo de la anarquista AIT

“Zer nahi dugu guk, trotskistok?”(2)

2.-       Proletalgoa boterea bereganatzeko baldintzetan ez den bitartean, langileen eskubide demokratikoak defendituko ditugu erregimen kapitalistaren edo iragankorra den baten markoan. Horregatik aldarrikatu izan dugu publikoki, inongo azpijokorik gabe, CNT-FAI-POUM arteko borroka fronte bakarra; inoiz ez dugu onartuko klase-etsaiak langileen erakundeak suntsitzea, nahiz-eta gure arerio politikoak izan. Atzo POUM babestua izatea defenditu genuen, gaur FAI herri-tribunaletatik kanpo uztea protestatzen dugu, eta bihar CNT defendituko dugu armak eskuetan. Langile-demokraziaren aldeko ginen eta izaten jarraitzen dugu.

3.-       Langileen, nekazarien eta soldaduen batzar⁽¹⁾ iraultzaileen eraketaren alde azaltzen gara. Batzar horiek demokratikoki hautatuak izan behar dira auzo guztietan, herrietan, landagunean. Ordezkariak edozein unean ezeztagarriak izan behar dira, gehiengoak hala erabakitzen badu. Hala, masen benetako gogoa errazago hautematen da. Batzar horiek iraultzaren konkisten defentsa, ordena publikoaren zaintza, eta ekonomiaren eta banaketaren kontrolaren ardura izango dute. Alderdi bakoitzak bere irtenbideak aurkeztuko ditu, masek erabakiko dute.

(1) “Junta” originalean = Batzar, soviet.

4.-       “Fronte Popularra” deritzon gobernuaren aurka gara, zeinean, egia esanda, herriaren gehiengo osoak ez duen ordezkaririk. Klaseen arteko kolaborazioaren aurka gaude, langile-klasearen aurkako gaitz bat delako. Horrelako gobernu baten kapitulazioek traizioa ekarriko dute, ezinbestean. Irtenbide bakarra batzar iraultzaileetan oinarritzen den gobernu bat eratzea da, batzar guztietako ordezkariekin biltzar bat deituz, langileen-, nekazarien- eta soldaduen- batzarren komite zentral bat aukeratu dezan, herrialdearen zuzendaritza bere esku hartuko duena. Era horretako batzar iraultzaile batean ezingo da traidorerik izan, eta gerra, behingoz, garaipenarekin amaitzeko gai izango da.

5.-       Gure helburua kapitalisten desjabetze osoa da. Orain arte ez dituzte bankuak ukitu, kanbioa gobernu burgesaren kontrolpean dago. Zeharo arbuiatzen dugu PSUCek sutsuki aldarrikatzen duen “munizipalizazioa”, zeren errealitatean enpresak sindikatuen eskuetatik kentzea esan nahi du gobernu atzerakoiaren kontrolpean uzteko. Gure aldarria erabateko sozializazioa eta kanpo-merkataritzaren monopolioa ezartzea da batzar iraultzailearen Kontseilu ekonomiko baten zuzendaritzapean.

6.-       Lurraren nazionalizazioa eskatzen dugu, hots, lur-jabetzaren abolizioa. Lukurariek behin-betiko nekazarien lurrak hartzeko aukera galduko dute. Nekazaritza-enpresen kolektibizazioaren alde gaude, baldin-eta nekazariek  hertsapenik gabe onartzen badute. Lursailen banaketa nekazarien batzarren bidez egin behar da, honako printzipio honetan oinarrituz: lurraren jabetza lurra lantzen duenarentzat (“la tierra para el que la trabaja”).

—SBLE, Sección Bolchevique Leninista de España (por la IV Internacional): ¡A pesar de todo, viva la revolución española! (19 de julio de 1936 – 19 de julio de 1937); 1937ko uztailaren 19a

Abortoari buruzko dokumentala

After Tiller, documental sobre el aborto. Trailerra:


http://aftertillermovie.com/trailer
http://www.icl-fi.org/english/wv/1033/abortion.html

SBLE: "Zer nahi dugu guk, trotskistok?" (1)

Gerra zibileko irudia (1936-1939): CNT-FAI, POUM eta Trotskyren aldeko margoketak

 

"Zer nahi dugu guk, trotskistok?" (1)

1.-       Faxismoa deuseztu bide eraginkor bakarrarekin, iraultza proletarioarena. Faxismoaren sustraiak errotik atera, demokrazia burgesaren lur ustelduan hazten baitira. Erregimen kapitalista suntsitu nahi dugu behin-betiko, desjabetzaileak desjabetzearen aldekoak gara, era berean, estatu aparatu zaharra guztiz birrintzearen aldekoak gara. Aldi igarokor batez proletalgoaren diktadura eraiki nahi dugu, burgesiaren hondakinen aurka esklusiboki zuzenduko dena, zeren horiek, atzerriko kapitalisten laguntzaz, jabetza pribatua eta erregimen burgesa berrezartzen saituko dira. Saialdi horren adibiderik garbiena egun espainiar burgesiak, eta batez ere PSUCek, egiten dituzten azpijoko lotsagarriak dira. Proletalgoaren diktadura, ezer baino lehenago, langileen demokrazia izango da, diruaren pribilegioak desagertuko direlako, eta langileak, esplotazio kapitalistatik aske, beren patua eurek beraiek erabakiko dute.

—SBLE, Sección Bolchevique Leninista de España (por la IV Internacional): ¡A pesar de todo, viva la revolución española! (19 de julio de 1936 – 19 de julio de 1937); 1937ko uztailaren 19a

1917-2013, Urriko Iraultzaren urtemuga

Forward to World Revolution!

اِنقلاب زنده باد

Contactos entre EH Bildu y ERC

Opinión de Stalin sobre Trotsky

Lo que escribía Stalin de Trotsky antes del Termidor sovietico:

Trotsky y Stalin portan el féretro de Feliks Dzierżyński (1926).
También salen Kamenev, Bukharin, Kalinin, etc.

Stalin sobre Trotsky con ocasión del primer aniversario de la Revolución de Octubre:

“Todo el trabajo de organización práctica de la insurrección se efectuó bajo la dirección inmediata de Trotsky, presidente del Soviet de Petrogrado. Puede decirse con seguridad que la adhesión de la guarnición al Soviet y la hábil organización del trabajo del Comité de guerra revolucionario se los debe el Partido, ante todo y sobre todo, al camarada Trotsky.”

—Stalin en Pravda (núm. 241) bajo el titulo: El papel de los principales militantes del Partido

 [Añadido énfasis en nombres propios.

Basado en Lev Trotsky: La revolución desfigurada.

Traducción J.G. Gorkin]