Puerto Rico: Comunistas de EE.UU. contra el colonialismo yanqui

WV: «Puerto Rico krisi politiko baten aitzinean dago bere historiako protestarik handienetako batzuk Ricardo Rosselló gobernadore gorrotatua pasa den hilabetean dimitiaraztea lortu ondotik».   Irudia: Iazko Maiatzaren Lehena

Workers Vanguard, 1159. alea

2019-8- 23

Puerto Rico

Langileen alderdi iraultzaile baten alde

Behera Junta koloniala !
Independentzia-eskubidearen alde !

[itzulpen ez ofiziala]

https://www.spartacist.org/english/wv/1159/puerto_rico_es.html

“

Espainiaren eta Estatu Batuen arteko gerran Karibeko lurralde honetaz jabetu zenetik, duela 121 urte, estatubatuar inperialismoak Puerto Rico arpilatu, bere langileak esplotatu, eta herrialdea deuseztatu du, azkenik. 1952tik eufemistikoki “Estatu Libre Elkartua” izendatua den arren, autogobernu izaera duela irudikatzeko, gaurdaino EE.BB.etako gobernuak du aginte-makila, den-dena kontrolpean duelarik: moneta eta komunikazioetatik hasita harreman komertzial eta garraioraino. Oinperatze kolonial hau white man’s burden-en bertsioa modernoa da, eta honen arabera potentzia inperialista zuriak azal ilunagoko bere menpeko jendearen gainetik agintea izan behar du, obra “zibilizatzaile” bat egiten omen dutelako. Puertorricoarrak EE.BB.etako bigarren mailako hiritarrak dira, eta Puerto Ricon bizi direnak ezin dute hauteskunde federaletan bozkarik eman (gainera, kongresuan duten ordezkariak ez du boto ofizialik), baina botere federalak aldiz —FBI eta armada barne— bahiturik dauzka erabat. Honako hau aldarrikatzen dugu: EE.BB.etako tropa eta agente federal guztiak, alde oraintxe bertan Puerto Ricotik!

 

“

Momentuz barealdia karriketara itzuli den arren, puertorricoarrak kokoteraino daude. Langileria langabetuen, ikasleen eta herrialdeko zapaldu ororen —hauen artean bereiziki emakumeak, indarkeria eta degradazioa pairatzen dutelako— buru gisa altxatzea behar-beharrezkoa da. Langileriaren indarrak, bere botere sozialarengatik eta interes historikoagatik, zapalkuntza kolonialari eta miseria kapitalistari amaiera eman diezaioke iraultza sozialistaren bitartez.

         Langileek, EE.BB.etan eta Puerto Ricon, etsai berbera dute: Estatu Batuetako agintari kapitalistak. Bada, halaber, hezur eta azaleko lotura bat — organizaturik dagoen langileriaren parte inportante bat dira puertorricoarrak EE.BB.etako zenbait hiritan, estatu kapitalistaren arrazakeriaren gehiegikeriak jasan behar dituztelarik. EE.BB.etako langileriak klase-elkartasuna erakutsi eta zera aldarrikatu behar du: Puerto Ricoko zorra bertan behera utzi!

 

“

Gure helburua abangoardiako alderdi leninista bat eraikitzea da Puerto Ricon, zapalkuntza kolonialaren aurkako borroketan parte hartzeko gai dena, eta ugazaba estatubatuarrei aurre egiteaz gain, beraien lekaio burges autoktonoak borrokatuko ditu langileriaren boterea ezartzeko. Soilik proletalgoa boterean delarik bermatzen hasiko dira behar diren kondizio materialak Puerto Ricoko populuak menderakuntza inperialistatik askatzeko.

         Puerto Ricoko errepublika proletario batek oztopo ikaragarriei eta etsai boteretsuei egin beharko lieke aurre, oroz gain EE.BB.etako burgesia. Puerto Ricoko botere proletarioa nazioartean hedatu beharko litzateke. Alderdi leninistak forjatzearen beharra da planteatzen dena, bai zentro inperialistan bai Karibe osoan, Internazional iraultzaile baten kide direnak. EE.BB.etan, alderdi proletario multirrazial batek langile estatubatuarrak bereganatuko lituzke Puerto Ricoko askapen nazionalaren aldeko borrokak aitzinarazteko, nahitaezkoak baitira EE.BB.etan bertan erregimen kapitalista suntsitzeko.

 

“

Polizia, « la uniformada » gisa ezaguna, ez da langile multzo bat ezta aliatu potentzial bat,  baizik-eta estatu burgesaren muina. Beraien papera grebak zapuztea da, eta dauzkaten elkarteek ez dute lekurik mugimendu sindikalean. Polizien ardura, nahiz-eta jatorri proletario edo pobrekoa izan, menderakuntza kolonialaren sistemaren funtzionamendua bermatzea da, patroien morroiak dira. Poliziak, euren soldaten edo erretreten alde mobilizatzen direnean, erreprimitzeko balditzak hobetze aldera egiten dute. 1899an sortu zenetik, hain zuzen ere EE.BB.etako armadak herrialdea inbaditu eta hartu zuenetik urte betera, Puerto Ricoko poliziak Washingtonek oinperatzen dituen mendekoak zapaltzen lagundu du, baita independentisten aurkako gerra odoltsuan ere, zenbait hamarraldi iraun duena.

 

"U.S. out of Guantánamo!
Defend the gains of the Cuban Revolution!
Spartacus Youth Club"

“

Batzar konstituziogile baten aldeko aldarria oztopo bat da langileriak bere auto-emantzipaziorako behar duen kontzientzia eta klase-organizazio iraultzailea garatzeko. Batzar konstituziogile bat gobernu burges bat da, eta bere aldeko aldarria iraultza proletarioa desbideratzeko erabili da historikoki. Behin langileriak estatu-boterea hartu eta gobernu proletario bat ezartzen duela, erabaki ahalko du nola berreraiki gizartea populazioaren gehiengo zabalaren mesedetan, nola antolatu lana, etxebizitzak, hezkuntza eta kalitatezko osasun zerbitzuak.

         Azken batean, soilik iraultza sozialistaren hedatze internazionalak ase ditzake jendearen oinarrizko beharrak: pobreziarekin amaitzea, menderakuntza inperialistatik askatzea, emakumeen eta baita homosexualen eta transexualen sektore arras zapalduen berdintasun soziala. Guretzat, estatubatuar pizti inperialistaren erraietan gaudelarik, biziki inportantea da Puerto Ricoren askapen nazionalaren aldeko borroka. Garai hartan iraultzailea zen Internazional Komunistaren kide izateko “21 kondizioek” nabarmentzen duten bezala —1920an onartuak— komunisten betebeharra da “kolonien askapen nazionalaren aldeko mugimendu orori laguntzea, ez bakarrik hitzez, baita ekintzez ere”. Eginkizun honen baitan doa “herrialdeko langileen bihotzetan benetako elkartasun jarrera bat erakutsi behar dela kolonietako herri langilearekiko eta nazio zapalduekiko”.

—LKI ( Liga Komunista Internazionala - 4. Internazionalaren aldekoa),
Workers Vanguard.

Trotskistak blog-ak euskaratua.

• https://www.icl-fi.org/english/wv/1159/puerto_rico_es.html

• https://www.icl-fi.org/espanol/wvsupl/2-2017-desfile.html
• https://www.icl-fi.org/english/wv/1159/puerto_rico_en.html

Rosa Luxemburg eta kolonialisten erasoa Txinaren aurka

Antikomunistak = Kolonialistak

Berriro ere inperialistek eta beraien morroiek Hong Kong (Txina) jomugan dute. Rosa Luxemburg militante komunistak, L´acumulació del capital liburuan, ingeles eta frantses narko-kolonialistek Txinari nola egin zioten eraso azaltzen du. Ingelesek Hong Kong uhartea 1841ean okupatu zuten, Opioaren 1. Gerran garaile izan eta gero. Ordutik Hong Kong ingelesen atzaparretan egon zen, eta mende eta erdiz erregimen zapaltzaile eta polizial bat jasan behar izan zuen.

 

ROSA LUXEMBURG:

(…)

 L’exemple clàssic de com de “suau” i “pacífic” és el comerç de mercaderies amb societats endarrerides, és la moderna història de Xina, a través de la qual passen com un fil roig, des de mitjans de les acaballes del segle XIX, les guerres dels europeus, la finalitat de les quals era obrir, per la violència, les portes de Xina al tràfic de mercaderies. Persecucions de cristians, provocades per missioners; tumults ocasionats per europeus; periòdiques matances guerreres en què la feblesa d’un pacífic poble agricultor se les havia de veure amb la més moderna tècnica capitalista de guerra de les grans potències unides; grans contribucions de guerra, amb tot el sistema de deute públic; emprèstits europeus; control de les finances i ocupació de les fortaleses; obertures forçoses de ports lliures i concessions ferroviàries arrencades a la força per a capitalistes europeus, tals van ser els mètodes emprats per a inaugurar el comerç de mercaderies en aqueixa part d’Àsia des de l’any 40 del segle passat [s. XIX] fins que va esclatar la revolució xinesa.

El període de l’obertura de Xina a la civilització europea, açò és, el canvi de mercaderies amb el capital europeu, s’inicia amb la guerra de l’opi, en què Xina es veu obligada a adquirir el verí de les plantacions índies per a convertir-lo en diners destinats als capitalistes anglesos. En el segle XVII, la Companyia Anglesa de les Índies Orientals havia introduït el cultiu de l’opi en Bengala, i a través de la seua sucursal de Canton havia difós l’ús del verí en Xina. Al començament del segle XIX, l’opi va baixar de tal manera el seu preu, que esdevingué ràpidament en article de consum per al poble. Encara l’any 1821 la importació d’opi en Xina era de 4.628 caixes, al preu mitjà de 1.325 dòlars; després, el preu es va reduir a la meitat i la importació anglesa va passar en 1825 a 9.621 caixes; en 1830 a 26.670 caixes. Els efectes desastrosos del verí, particularment el de les pitjors qualitats usades per la població pobra, es van convertir en una calamitat pública i van determinar que Xina prohibís la importació. Ja en 1828, el virrei de Canton havia prohibit la importació d’opi, però açò només va servir per a dirigir el comerç vers altres ports.

(...)

Així va acabar la gloriosa guerra de l’opi. Per la pau del 27 d’agost de 1842, els anglesos van obtenir l’illa de Hong Kong, A més, els ports de Canton, Amoy, Fuchu, Mingpó, Xangai havien d’obrir-se al comerç. Quinze anys més tard va tenir lloc la segona guerra contra Xina, durant la qual els anglesos van procedir d’acord amb els francesos; en 1857, la flota aliada es va apoderar de Canton, amb el mateix heroismeque en la primera guerra. En el pau de Tientsin (1858) els xinesos van concedir la importació d’opi i l’entrada, a l’interior del país, del comerç europeu i les missions, Poc després, en 1859, els anglesos entaularen de nou les hostilitats i van resoldre destruir les fortificacions dels xinesos en el Peiho, però van ser rebutjats després d’una batalla en què van tenir 464 morts i ferits. Llavors, Anglaterra i França van tornar a operar juntes. Amb 12.600 homes de tropes angleses i 7.500 francesos al comandament del general Coursin-Montauban, a finals d’agost de 1860, van prendre primerament sense disparar un tret els forts de Taki; després van avançar cap a Tientain i van continuar el seu avanç cap a Pequín. Pel camí, el 21 de setembre de 1860, va tenir lloc la sagnant batalla de Paliakao, que posava a Pequín a disposició de les potències europees. Els vencedors van entrar a la ciutat, quasi buida i sense cap defensa; van saquejar primerament el palau imperial, en el saqueig del qual va intervenir personalment, amb gran entusiasme, el general Coursin, que va ser després mariscal “comte de Palikiao”; per la seua banda, lord Eljin va manar calar foc al palau, “com a expiació”.

A conseqüència de tot açò, es va permetre a les potències europees tenir plenipotenciaris a Pequín i Tientsin, i altres ciutats es van obrir al comerç. Mentre, en Anglaterra, la Lliga contra l’opi treballava contra la difusió del tòxic a Londres, Manchester i d’altres districtes industrials, i una comissió nomenada pel parlament declarava altament nociu el consum d’opi, en la Convenció de Chifú de 1876 s’assegurava encara la llibertat a la importació d’opi en Xina. Al mateix temps, tots els tractats de Xina van assegurar als europeus (comerciants i missions) el dret a adquirir en Xina propietat territorial. En aquesta tasca col·laborava, amb el foc dels canons, l’engany conscient. Els termes equívocs en què estaven redactats els tractats oferien una còmoda base per a anar estenent gradualment les zones ocupades pel capital europeu, i els ports compresos en les estipulacions. Sobre la base de la coneguda cínica falsificació del text xinès de la Convenció Addicional francesa de l’any 1870, obra del missioner catòlic clergue Delamarre, que havia intervingut com a intèrpret, es va obligar, més tard, el govern xinès, a permetre que les missions adquiriren terrenys, no sols als ports oberts, sinó en totes les províncies. Tant la diplomàcia francesa com les missions protestants van condemnar unànimes el refinat engany del pare catòlic, però açò no impedí a la primera exigir, enèrgicament, l’aplicació de l’ampliació de drets de les missions franceses introduïda fraudulentament, i fer que, en 1887, s’estengués també, expressament, a les missions protestants. (...)

—Róża Luksemburg, militante komunista; La acumulació del capital (28. kapitulua), 1913 .

·         https://www.icl-fi.org/english/wh/229/opium.html

·         https://www.icl-fi.org/espanol/eo/43/hongkong.html

« La solución a la liberación nacional de los pueblos catalán y vasco era similar a la de la cuestión colonial »

Gerra Zibila: "Viva Trotski" milizianoen blindatu batean

«

La coalición republicano-socialista gobernó las colonias españolas en Marruecos, como lo había hecho la monarquía, a través de la Legión Extranjera y de los mercenarios nativos. Los socialistas argumentaban que cuando las condiciones lo justificasen extenderían la democracia a Marruecos y le permitirían beneficiarse de las mejoras de un régimen progresista.

Trotsky y sus partidarios calificaron la posición socialista de acto de traición a un pueblo oprimido. Pero, incluso por la seguridad de las masas españolas, Marruecos debía ser liberado. Los especialmente viciosos legionarios y mercenarios que allí se criaban serían la primera fuerza en ser utilizada por un golpe reaccionario, y Marruecos su base militar para la reacción. Los obreros mismos debían luchar por la retirada inmediata de todas las tropas y la independencia de Marruecos, e incitar al pueblo marroquí a conseguirla. La libertad de las masas españolas estaría en peligro mientras las colonias no fuesen liberadas.

La solución a la liberación nacional de los pueblos catalán y vasco era similar a la de la cuestión colonial. (...)

—F. Morrow ; The Civil War in Spain — Towards Socialism or Fascism? (Pioneer Publishers, New York) https://www.marxists.org/archive/morrow-felix/1936/09/civilwar.pdf

Kanakyko herriaren historia heroikoa kolonialismo frantsesaren aurka

Liga Komunista Internazionala

Kanakyko erreferendumari buruz:

(itzulpen ez ofiziala; jatorrizkoa esteka honetan:
 https://www.icl-fi.org/francais/lebol/226/kanaky.html)

 

 

—   2. zatia —

Le BOLCHEVIK:

Bizi bedi kanakyar langileen eta nekazarien gobernua !

Independentzia Kanakyrentzat !

 

Gora etengabeko iraultza !

 

Bwëé Noël Pwatiba buruzagi errebeldea,
Le Bolcheviken arabera

Kanakyko herriaren historia heroikoa kolonialismo frantsesaren aurka

 

“

Kanakyko herriaren borroka ez da inoiz eten, beraien herrialdea indar frantsesek okupatu zutenetik. 1853tik, uhartea konkistatu zutenetik, alegia, ezin konta ahala matxinada gertatu dira, gehienak odolean itoak. Nabarmentzekoa da 1878ko errebolta, Atai buruzagi handiaren buruzagitzapean ; matxinada honek 15 urtez baino gehiagoz kolonoek egiten zituzten lur lapurtzeak geldiaraztea lortu zuen.

 

         Louise Michel, Parisko Commune-tik bizirik atera zen heroietako bat, Kanakyra erbesteratu zuten, eta han matxinadari elkartasuna erakutsi zion —azpimarratzekoa da bakarrenetakoa izan zela garaian hartan. Mugimendu proletario frantsesak, communarden sarraskia pairatu ondotik nekez burua altxatzen ari zena, historia lotsagarri bat du afera kolonialari dagokionez, Alderdi Komunista sortu-berriaren garaian salbu, 1920ko hamarkadan, Errusiar Iraultzari esker.

        

         Estatu frantsesa Kanakyarren porrot bakoitzaz baliatu da beste sarraski gehiago egin eta galtzaileei lur gehiago lapurtzeko. Ia haran eta kostaldeko lautada guztien jabe egin da, eta emeki-emeki kanakyarrak lur menditsu eta antzuenetako « erreserbetara » baztertu ditu.

 

         1917ko apirilean beste errebolta batek eztanda egin zuen herrialde honetako iparraldean, batez ere Europako gudu-zelaietara joateko errekrutatu nahi zituztelako. Orduan ere, tropa kolonialek garaipena erdietsi zuten. 300 bat kanakyar hil zituzten orduan. 1920ko hamarkadan bortxazko lana oso zabaldua egon zen, izan ere, indarrean zegoen inperio kolonial frantsesaren bazter guztietan.

 

1920ko hamarkadaren amaieran, Frantziaren « lan zibilizatzaileak »  mende baten hiru laurdenak iragan ondoren, kanakyarren populazioa bi edo lau aldiz (estimazioen arabera) murriztea eragin zuen, mende bat lehenago zuenarekin alderatuz gero ; 30.000 lagun baino gutxiago bizirik gelditzen ziren. Administrazio koloniala kanakyar herriaren desagerpena serioski kontsideratzen ari zen. Ez zen mediku kanakyar bakar bat ere, ezta batxilerra zuen pertsonarik.

 

Kanakyarrak ezin ziren euren erreserbetatik irten, lanera joateko ez bazen, beti ere, gertutik zainduta. Administrazio kolonialak klanak modu arbitrarioan sortu eta tribuak berrantolarazi zituen, kantonamenduetan sartzeko. Kolonialistek —kanakyarrek klanetako buruzagien autoritatearen inguruan zituzten arauak mespratxatuz— tribuetako buruzagi berriak ezarri zituzten, bitartekari lanak egiteko. Baina kanakyarrak euren herriaren deuseztapenari erresistentzia jartzen segitu zuten.

 

(...)

1950eko hamarkadaz geroztik, handituz joan zen kanakyarren kopurua proletalgoan, nikelaren meatzetan eta mineral hau transformatzen duen fabriketan barne, eta, beraz, eragin zuzena izan zuen mugimendu sindikal sortu berriaren borrokan, etnia guztien soldata berdintasunaren aldekoa. Kanakyarrek bozkatzeko eskubidea garai honetan erdietsi zuten (teorikoki behintzat, jende asko oraindik ez baitago erregistratua, eta ez kasualitatez).

—Le BOLCHEVIK, 226. alea, 2018ko abendua (Frantziako Liga Trotskista)

« Independentzia Kanakyrentzat ! »

Liga Komunista Internazionala

Kanakyko erreferendumari buruz:

(itzulpen ez ofiziala; jatorrizkoa esteka honetan:
 https://www.icl-fi.org/francais/lebol/226/kanaky.html)

 

 

Le BOLCHEVIK:

Bizi bedi kanakyar langileen eta nekazarien gobernua !

Independentzia Kanakyrentzat !

Gora etengabeko iraultza !

 

“

Erran zuten gazte kanakyarrak jarrera indiferente bat zutela, hau da, geroz eta loialistagoak zirela, baina errealitatean independentziaren alde bozkatzeko mobilizatu dira nabarmenki. Leialtasun Uharteetan, non independentistak gehiengoa diren, parte-hartzea apalagoa izan da, eta honek erran nahi du kanakyarren artean abstenitzeko hautua ere hartu dela, ez interesik ez dutelako, baizik-eta zalantzan jarri dutelako, zentzu onarekin, potentzia kolonialak antolaturiko bozketa baten zintzotasuna. USTKEk (Kanakyko Langileen eta Esplotatuen Batasun Sindikalak), kanakyarren sindikatu inportanteenak, uharte hauetan ongi errotua dagoena, bozketari ez-ikusiarena egiteko deia zabaldu du.

Erreferendum honek Frantziako ezkerrak afera kolonialaren inguruan duen jarreraren beste orrialde ilun baten froga ematen digu: Guk dakigunez, erreferendumaren aitzinetik independentziari baiezkoa bozkatzearen alde egin duten bakarrak gu izan gara.”

(...)

“Trotskistok, langileria mobilizatzearen alde borrokatzen dugu, bai hemen eta bai han; hala Kanakyk frantses inperialismoaren atzaparretatik ihes egin dezan bere independentzia lortuz, nola abangoardiako alderdi leninista-trotskista iraultzaile bat eraikitzeko xedez.”

**                **              **              **

(...)

 
“Heldu den azaroaren 4ean erreferenduma egingo da Kanakyn, galdera honi erantzuteko: « Voulez-vous que la Nouvelle-Calédonie accède à la pleine souveraineté et devienne indépendante ? ». 1988ko erreferenduma estatus kolonial berri bati baiezkoa edo ezezkoa emateko baldin bazen, kasu honetan, ordea, galdera argia da, eta baiezkoaren alde bozkatzeko deia egiten dugu. Baina nahiz-eta ezezkoak irabazi, guk  kanakyarrek okupazio frantsesaren kontrako mende eta erdi baino gehiagoko borroka aintzat hartzen dugu berehalako independentziaren aldeko aldarria irmoki babesteko, heldu den erreferendumean eta 2020ean eta 2022an ustez egingo direnen emaitzak zein-nahi direla; izan ere, gure helburua inperialismo frantsesa Ozeano Baretik egoztea da.

     Independentzia aurrerapauso handia izango litzateke kanakyar herriarentzat eta artxipelago honetako langile eta zapalduentzat. Inperialismo frantsesarentzat porrot bat izango litzateke, eta ondorioz klase borroka piztuko luke hemen [Frantzian]. Perspektiba honetako adibiderik nabarmenena Aljeriako independentziarena da, 68ko Maiatzerako bidea zabaldu baitzuen, irailean le Bolcheviken azaldu bezala.

    Aldi berean, jakin badakigu independentziak, berez, ez duela Kanaky libratuko kapitalista inperialisten menperakuntza eta zapalkuntzatik. »    

(...)

« Gure helburua Kanakyn langileen eta nekazarien gobernu bat eratzea da, kanakyar herria ardatza delarik.  Gobernu honek oso kontutan izango du Ozeano Bareko gune inperialistetara iraultza hedatzea hil edo biziko behar bat izango dela. »

 
—Le BOLCHEVIKen 226. alea, 2018ko abendua (Frantziako Liga Trotskista)

LA FIESTA DE LA RAZA (Julio A. Mella)

12 de octubre: "ELS MOSSOS PROTEGEIXEN ELS FEIXISTES"

 

 

ARRAZAREN EGUNA

JULIO ANTONIO MELLA

(PCC, Partido Comunista de Cuba)  

 

1928ko urria.

 

B

este behin ere Amerikako gachupin nostalgikoek beren eguna ospatu dute; merkatariek, partikularrek, espartinen industrialek eta idazle iberoamerikanistek fronte bakar bat osatu dute errege tuberkulosoa, Primo de Rivera mozkortia eta «kondairetako Espainiak Amerika indiarrean egin dituen lori zibilizatzaile handiak» laudatzeko.

Beharrezkoa da teoria guzti horri aurre egitea, kontinente honetan espainiar inperioak utzi dituen hondarretatik bizitzeko interesa dutenei —hots, guakamaioen koloreko banderaren gibelean izkutatzen diren merkatariei, lur-jabe handiei edo idazle hauei— euren burua zuritzeko besterik ez du balio-eta.

Espainiari ez diogu ezer zor. Aldiz, Espainia dago gurekin zorretan. Edozein historiari erreparatuz gero, konturatuko gara Espainiak urrea, zilarra eta indiarren lana andanaka lapurtu zizkigula. Erlijio batekin ordaindu zigun, eta horixe da dena. Herrien balantza ekonomikoan fitsik ez du balio erlijioak. Bai, Espainia da gure zorduna. Pertsona zintzoak jakin behar du Espainiak zenbait urtez Europan izan zuen nagusitasuna lortzeko aukera izan bazuen, hori gure aberastasunei esker, gure produkzio-ahalmenari esker izan zela bakarrik. Espainiar burgesiak Amerikari esker lortu zuen bere garapena. Burgesia honen metatze kapitalista primitiboa guri esker izan zen, baina, ondotik, burgesia honek ez zuen bere burua babesteko gaitasunik izan Ingalaterraren eta Frantziaren aurrean: hain zen ezgauza! Zer irakatsi behar zigun berak, bada?

Aldiz, akiturik uzten gaitu. Gure oreka ekonomikoa bermatzeko ahalmenik gabe. Etnikoki, ergelkeria bat da esatea «Urriaren Hamabiaren arraza» bat existitzen dela. Batasun etniko berri batetarantz baldin bagoaz ez da Espainiarengatik ezta espainolekin: «arraza bat»en inguruan hitz egitea eta kontzeptu hori erregearekin, Primo [de Rivera]-rekin eta burgesia gachupina zaharrarekin lotzea egiazko arraza amerikarretik benetan existitu daitekeena kalumniatzea da: hots, milioika proletario esplotatu kalumniatzea da.

Urriaren Hamabia? Espainia, amerikarren obrari eta aberastasunari esker, Nazio izatera heltzeko aukera izan zuen eguna.

Burges gachupinoek ospatu eta zuritu dezatela euren jaieguna. Guk —gertaera horiek argi eta garbi ulertzen ditugulako—proletalgo espainolak euren apaizak, euren nobleak, euren militarrak, euren burgesak harrapatu eta sarraskitu ditzatela gura dugu, Amerikako Konkistaren garai zibilizatzailean egin ohi zen bezala...

Eta erregearekin zer? Ez da akabatu behar. Aski da erregimen sozialistak Escorialaren Museora lekualdatzen badu. Jadanik momifikatua dago-eta.

—Julio Antonio Mella, PCC. 1928ko urria.

 

"12 D'OCTUBRE
Res a celebrar!"

LA FIESTA DE LA RAZA  
JULIO ANTONIO MELLA

(PCC, Kubako Alderdi Komunista)

1928ko urria.

 

U

na vez más los nostálgicos gachupines de la América han festejado su día; comerciantes, particulares, industriales de alpargatas y escritores iberoamericanistas han hecho un frente único para elogiar al rey tuberculoso, al borracho Primo de Rivera y a «las grandes glorias civilizadoras de la España legendaria en la América india».

Necesario es contrarrestar toda esta teoría que no tiene más fin que el hacerse propaganda los interesados en vivir del resto del imperio español en este continente: los comerciantes, latifundistas o escritores que se cobijan todavía bajo la bandera color de guacamayo.

A España no le debemos nada. Ella es la que está en deuda con nosotros. Véase cualquier historia y se comprenderá que España nos extrajo muchos millones en oro, plata y trabajo indio. Nos pagó con una religión y eso es todo. En la balanza económica de los pueblos la religión vale menos que el agua. Sí, España es nuestra deudora. Cualquiera que sea honesto sabrá que si España pudo tener la hegemonía que por varios años tuvo en Europa se debe exclusivamente a nuestras riquezas, a nuestra capacidad para producir. Si la burguesía española se desarrolló fue por esta América. Nosotros permitimos la acumulación capitalista primitiva de esa burguesía que no supo defenderse de Inglaterra y Francia después: ¡tanta era su incapacidad! ¿Qué nos iba entonces a enseñar?

Por el contrario, nos deja exhaustos. Incapacitados para crear nuestra estabilidad económica. Étnicamente, resulta estúpido decir que hay «la raza del Doce de Octubre». Si vamos hacia una nueva unidad étnica no es por España ni con los españoles: hablar de «la raza» y unir este concepto al rey, a Primo [de Rivera] y a la caduca burguesía gachupina es calumniar lo que puede haber de verdadera raza americana: millones de proletarios explotados.

¿Doce de Octubre? El día que España pudo ascender a Nación por la obra y la riqueza de los americanos.

Festejen su día, mixtificándolo, los burgueses gachupines. Nosotros, con una concepción clara de los hechos, solo hacemos votos por el advenimiento del día en el que el proletariado español tome sus curas, sus nobles, sus militares, sus burgueses y haga con ellos una de esas matanzas que se acostumbraban en la América durante el período de la Conquista...

¿Y el rey? No debe ser muerto. Basta con que el régimen socialista lo traslade al Museo del Escorial. Ya está momificado.

Julio Antonio Mella, octubre de 1928 .

ARRAZAREN EGUNA (Julio A. Mella)



Ameriketako inbasioa
Diego Riveraren mural baten arabera.

ARRAZAREN EGUNA

JULIO ANTONIO MELLA

(PCC, Partido Comunista de Cuba)  

1928ko urria.

B

este behin ere Amerikako gachupin nostalgikoek beren eguna ospatu dute; merkatariek, partikularrek, espartinen industrialek eta idazle iberoamerikanistek fronte bakar bat osatu dute errege tuberkulosoa, Primo de Rivera mozkortia eta «kondairetako Espainiak Amerika indiarrean egin dituen lori zibilizatzaile handiak» laudatzeko.

Beharrezkoa da teoria guzti horri aurre egitea, kontinente honetan espainiar inperioak utzi dituen hondarretatik bizitzeko interesa dutenei —hots, guakamaioen koloreko banderaren gibelean izkutatzen diren merkatariei, lur-jabe handiei edo idazle hauei— euren burua zuritzeko besterik ez du balio-eta.

Espainiari ez diogu ezer zor. Aldiz, Espainia dago gurekin zorretan. Edozein historiari erreparatuz gero, konturatuko gara Espainiak urrea, zilarra eta indiarren lana andanaka lapurtu zizkigula. Erlijio bat eman zigun trukean, eta horixe da dena. Herrien balantza ekonomikoan fitsik ez du balio erlijioak. Bai, Espainia da gure zorduna. Pertsona zintzoak jakin behar du Espainiak zenbait urtez Europan izan zuen nagusitasuna lortzeko aukera izan bazuen, hori gure aberastasunei esker, gure produkzio-ahalmenari esker izan zela bakarrik. Espainiar burgesiak Amerikari esker lortu zuen bere garapena. Burgesia honen metatze kapitalista primitiboa guri esker izan zen, baina, ondotik, burgesia honek ez zuen bere burua babesteko gaitasunik izan Ingalaterraren eta Frantziaren aurrean: hain zen ezgauza! Zer irakatsi behar zigun berak, bada?

Aldiz, akiturik uzten gaitu. Gure oreka ekonomikoa bermatzeko ahalmenik gabe. Etnikoki, ergelkeria bat da esatea «Urriaren Hamabiaren arraza» bat existitzen dela. Batasun etniko berri batetarantz baldin bagoaz ez da Espainiarengatik ezta espainolekin: «arraza bat»en inguruan hitz egitea eta kontzeptu hori erregearekin, Primo [de Rivera]-rekin eta burgesia gachupina zaharrarekin lotzea egiazko arraza amerikarretik benetan existitu daitekeena kalumniatzea da: hots, milioika proletario esplotatu kalumniatzea da.

Urriaren Hamabia? Espainia, amerikarren obrari eta aberastasunari esker, Nazio izatera heltzeko aukera izan zuen eguna.

Burges gachupinoek ospatu eta zuritu dezatela euren jaieguna. Guk —gertaera horiek argi eta garbi ulertzen ditugulako—proletalgo espainolak euren apaizak, euren nobleak, euren militarrak, euren burgesak harrapatu eta sarraskitu ditzatela gura dugu, Amerikako Konkistaren garai zibilizatzailean egin ohi zen bezala...

Eta erregearekin zer? Ez da akabatu behar. Aski da erregimen sozialistak Escorialaren Museora lekualdatzen badu. Jadanik momifikatua dago-eta.

—Julio Antonio Mella, PCC. 1928ko urria.

Manifestación trotskista en EE.UU. en defensa de la revolución cubana y la URSS
y por la victoria militar de los izquierdistas salvadoreños.

Labor Defender:
"J.A. MELLA MURDERED
 by Dollar Terror"