Frantziako Liga Trotskista: «Independentzia Kataluniarentzat!»

«Euskal nazio bakar bat eta nazio katalan bakar bat dago, eta Espainiako eta Frantziako Estatu kapitalistek separatuta eta zapalduta dauzkate»

 

«Langileriak bere indar sozial itzela mobilizatzen badu, eta zapaldu ororen buru gisa altxatzen bada, independentzia errealitate bihur dezake»

 

2019ko urria. Bilbo.

Le BOLCHEVIK:

Estatu espainolak buruzagi katalanak kondenatu ditu

Berehalako askatasuna
independentista guztientzako!

Independentzia Kataluniarentzat!

Langileen errepublika baten alde!

 

 Itzulpen ez ofiziala. Originalak:

·         Katalanez: https://www.icl-fi.org/catala/fullet/2019tractencatalan.pdf
·         Ingelesez: https://www.spartacist.org/english/wv/1164/catalonia.html

·         Frantsesez: https://www.icl-fi.org/francais/suppl/2019tractcatalognefrmaq.pdf

·         Gazteleraz: https://www.icl-fi.org/francais/suppl/2019tractcatalogneespagnol.pdf

 

Urriak 19     

U

rriaren 14an haserreak eztanda egin du Katalunian, eta politikari eta militante katalanei ezarritako 9 eta 13 urte bitarteko kartzela-zigorren kontrako manifestazio jendetsuak egin dira. Epaiketa-fartsa honek katalanen aurkako chauvinismo gaztelaua hauspotu du, eta alderdi nazionalista katalanen buruzagiak, eta beraiekin batera Oriol Junqueras  —Kataluniako Generalitateko (gobernu autonomoa) presidente-ordea— eta Carme Forcadell —Parlamenteko lehendakaria ohia— kondenatu dituzte 2017ko erreferendum independentista antolatzeagatik. Akusazioak eskandalagarriak dira: “sedizioa”, “desobedientzia”, “diru publikoaren erabilera bidegabea”. Hamabi akusatuetako 9 zigortzeaz gain, Auzitegi Gorenak euroagindua aktibatu du berriro ere Carles Puigdemont atxilotzeko, 2017ko urritik Belgikan errefuxiatuta baitago Generalitateko presidente ohia. Politikari katalan ezagunen aurkako kondenak eta jazarpena mehatxu makur bat da zapaldutako nazio katalana, euskalduna eta galiziarrarentzat, eta argi utzi nahi du herrien kartzela espainolaren “batasun hautsezina” ez dela negoziatzen.

Kondenen berri izan eta ordu batzuetara milaka lagun atera dira kalera Bartzelonako eta Kataluniako beste hiri batzutan, Perpinyà barne. Elkartasun manifestazioak egin dira, halaber, Donostian, Korsikan eta Bretainian. Bartzelonako aireportua blokeatzeko asmoa zuen manifestazio jendetsu bat basatiki erreprimitu dute elkarlanean polizia nazional espainolak eta Mossoek (Kataluniako polizia autonomoa). Hamarnaka manifestari zauritu dituzte eta 22 urteko gazte batek begia galdu du, poliziak jaurtitako gomazko bala baten erruz. Manifestazio independentistak greba orokor batekin heldu dira gorenera, laugarrena bi urtean, eta urriaren 18an 500mila lagun baino gehiago bildu ziren Bartzelonako manifestazioan, kasu honetan ere poliziaren oldarraldiaren ondorioz 200 lagun artatu dituzte ospitaletan. Grebak garraio publikoaren erdia geldiarazi du, eta indar nabarmena izan du unibertsitatean eta zerbitzu publikoetan. Modu erabakigarrian zamaketariak grebara batu eta protestara joan ziren.

Liga Komunista Internazionala (Laugarren Internazionalaren aldekoa) alderdi internazionalista proletario bat denez, Kataluniaren independentziaren aldeko kausa justua babesteagatik kartzelatutako eta atxilotutako lagun guztien berehalako askatasuna eskatzen du. Espainian eta Frantzian dauden preso nazionalista katalan eta euskaldun guztiak askatu! Carles Puigdemont bakean utzi!

Euskal nazio bakar bat eta nazio katalan bakar bat existitzen dira, eta bi Estatu kapitalista horiexek separatuta eta zapalduta dauzkate. Alde “espainolean” garatzen den Kataluniaren independentziaren aldeko mugimendua mehatxu bat da halaber inperialismo frantsesaren “errepublika bateratu eta banaezina”rentzat; horregatik, burgesia frantsesak ez du etsaitasun gutxiago bi nazio hauen independentziaren aurrean. Horrela ba, Macron-ek honako hau adierazi zuen 2017ko urrian: «Espainia zuzenbide-Estatu bat da, eta arau konstituzionalak ditu. Berak [Espainiar presidenteak] errespetarazi nahi ditu, eta nire babes osoa dauka» (Libération, urriak 14). Ipar eta hego, independentzia Katalunia eta Euskal Herriarentzat! Independentzia-eskubidea Galiziarentzat!

            Pedro Sanchez-en PSOE, estatu espainolaren buru, paper nagusia du errepresioa orkestratzen. Azken asteotan, terrorismoa leporatuta, akusazio zentzugabetan oinarrituriko atxiloketak egin ditu. Auzitegi Nazionalak (Justizia Ministerioaren atal bat) Tsunami Democràtic-i terrorismoa leporatu dio, baina bere “krimen” bakarra azken manifestazioetan paper inportante bat edukitzea izan da. Sanchez-ek 155. artikulua ezartzearekin mehatxatzen du, autonomia katalanaren edozein aztarna deuseztatuz; PP neofrankistako buru Mariano Raxoik, bere aitzindariak, 2017an halaxe egin zuen baita ere. Sozialdemokratak, heriotzeraino leialak espainiar monarkiarekin, beti izan dute Estatu espainoleko toki guztietan lehen mailako rol bat katalanen kontrako chauvinismoa langileen eta zapalduen artean hauspotzen. Behera monarkia! CC.OO. eta UGT federazio sindikalen buruzagi espainol traidoreek, halaber, chauvinismo gaztelaua hedatzen paper garrantzitsu bat dute: ez diote babesik eman Kataluniako greba orokorrari!

Langile-mugimenduaren independentzia politikoaren alde!

Politikari burges katalanek erabateko konfiantza dute Europar Batasunarengan, baina langileek ez dute lilurakeri hori izan behar, Europar Batasunak ez diolako sekula laguntzarik emango Kataluniari estatu espainolaren errepresioaren aurrean. Europar Batasuna ez da estatu supranazional bat, baizik-eta bankarien eta patroien kartel bat, inperialismo alemanak nagusitasuna duelarik bertan (eta frantsesa bigarren tokian da). Bere izateko arrazoia ahalik eta etekinen gehien lortzea da, Europa osoko langileriaren esplotazio maximoa lortuz.

Periodico comunista de EE.UU. pide la
independencia para Catalunya
 y la amnistia
 

Inperialistentzat, Estatu kide ahulenen subiranotasun nazionala zapaltzea da kontua. Europar Batasuna, bere izaeragatik, nazio zapalduak askatzeko borrokaren etsai amorratua da. Buruzagi katalanen kontrako kondenari erantzunez, Europako Batzordeak ordena konstituzional espainola erabat errespetatzen duela esan du, «Espainiaren erabaki judizialak barne» (euobserver.com, urriak 15). Behera EB ! Gora Europako estatu batu sozialistak, modu boluntario batean elkarturik !

Kataluniak ez du Estatu batek dituen ezaugarri propiorik —indar armatuak, bereziki— estatu espainolaren erasoei eusteko. Ez dago Kataluniaren independentziaren kausa burgesia katalanaren esku uzterik, gobernu espainolari “elkarrizketa” erregutzen diolarik. Ondoz ondoko gobernu katalanak, PDeCAT eskuineko alderdi burgesaren, eta aurretik, CiUren esku izan dira, eta Madrilekin elkarlanean jarduten dira; sarritan, halaber, Esquerra Republicana eta CUPekin, langileen aurkako austeritatea ezartzeko eta sindikatuak bortizki erasotzeko, Mossoen bitartez greban dauden langileak eta militante independentistak erasotu dituzte.

Emantzipazio nazionalaren aldeko borroka, iraultza proletarioaren indar eragile bilakatzearen alde borrokatzen dugu. Langileriak bere indar sozial itzela mobilizatzen badu, eta zapaldu ororen buru gisa altxatzen bada, independentzia errealitate bihur dezake. Beharrezkoa da, borrokaren bitartez, Espainia osoko eta Frantzia osoko langileei erakustea soldatapeko esklabotza kapitalistatik euren emantzipazio propioa lortzeko, biziki garrantzitsua dela Kataluniaren eta Euskal Herriaren independentziaren aldeko borroka. Borroka hau langileriaren gaur egungo buruzagitza salduaren aurka egin behar da, alderdi leninista-trotskistak forjatzeko borrokan, eta berriro ere altxatutako IV. Internazional baten kide izanik, langileria boterera gidatzeko tresna izango da.

—Le BOLCHEVIK, (LKI Liga Komunista Internazionala). 2019-10-19. Itzulpen ez ofiziala.

Rosa Luxemburg eta kolonialisten erasoa Txinaren aurka

Antikomunistak = Kolonialistak

Berriro ere inperialistek eta beraien morroiek Hong Kong (Txina) jomugan dute. Rosa Luxemburg militante komunistak, L´acumulació del capital liburuan, ingeles eta frantses narko-kolonialistek Txinari nola egin zioten eraso azaltzen du. Ingelesek Hong Kong uhartea 1841ean okupatu zuten, Opioaren 1. Gerran garaile izan eta gero. Ordutik Hong Kong ingelesen atzaparretan egon zen, eta mende eta erdiz erregimen zapaltzaile eta polizial bat jasan behar izan zuen.

 

ROSA LUXEMBURG:

(…)

 L’exemple clàssic de com de “suau” i “pacífic” és el comerç de mercaderies amb societats endarrerides, és la moderna història de Xina, a través de la qual passen com un fil roig, des de mitjans de les acaballes del segle XIX, les guerres dels europeus, la finalitat de les quals era obrir, per la violència, les portes de Xina al tràfic de mercaderies. Persecucions de cristians, provocades per missioners; tumults ocasionats per europeus; periòdiques matances guerreres en què la feblesa d’un pacífic poble agricultor se les havia de veure amb la més moderna tècnica capitalista de guerra de les grans potències unides; grans contribucions de guerra, amb tot el sistema de deute públic; emprèstits europeus; control de les finances i ocupació de les fortaleses; obertures forçoses de ports lliures i concessions ferroviàries arrencades a la força per a capitalistes europeus, tals van ser els mètodes emprats per a inaugurar el comerç de mercaderies en aqueixa part d’Àsia des de l’any 40 del segle passat [s. XIX] fins que va esclatar la revolució xinesa.

El període de l’obertura de Xina a la civilització europea, açò és, el canvi de mercaderies amb el capital europeu, s’inicia amb la guerra de l’opi, en què Xina es veu obligada a adquirir el verí de les plantacions índies per a convertir-lo en diners destinats als capitalistes anglesos. En el segle XVII, la Companyia Anglesa de les Índies Orientals havia introduït el cultiu de l’opi en Bengala, i a través de la seua sucursal de Canton havia difós l’ús del verí en Xina. Al començament del segle XIX, l’opi va baixar de tal manera el seu preu, que esdevingué ràpidament en article de consum per al poble. Encara l’any 1821 la importació d’opi en Xina era de 4.628 caixes, al preu mitjà de 1.325 dòlars; després, el preu es va reduir a la meitat i la importació anglesa va passar en 1825 a 9.621 caixes; en 1830 a 26.670 caixes. Els efectes desastrosos del verí, particularment el de les pitjors qualitats usades per la població pobra, es van convertir en una calamitat pública i van determinar que Xina prohibís la importació. Ja en 1828, el virrei de Canton havia prohibit la importació d’opi, però açò només va servir per a dirigir el comerç vers altres ports.

(...)

Així va acabar la gloriosa guerra de l’opi. Per la pau del 27 d’agost de 1842, els anglesos van obtenir l’illa de Hong Kong, A més, els ports de Canton, Amoy, Fuchu, Mingpó, Xangai havien d’obrir-se al comerç. Quinze anys més tard va tenir lloc la segona guerra contra Xina, durant la qual els anglesos van procedir d’acord amb els francesos; en 1857, la flota aliada es va apoderar de Canton, amb el mateix heroismeque en la primera guerra. En el pau de Tientsin (1858) els xinesos van concedir la importació d’opi i l’entrada, a l’interior del país, del comerç europeu i les missions, Poc després, en 1859, els anglesos entaularen de nou les hostilitats i van resoldre destruir les fortificacions dels xinesos en el Peiho, però van ser rebutjats després d’una batalla en què van tenir 464 morts i ferits. Llavors, Anglaterra i França van tornar a operar juntes. Amb 12.600 homes de tropes angleses i 7.500 francesos al comandament del general Coursin-Montauban, a finals d’agost de 1860, van prendre primerament sense disparar un tret els forts de Taki; després van avançar cap a Tientain i van continuar el seu avanç cap a Pequín. Pel camí, el 21 de setembre de 1860, va tenir lloc la sagnant batalla de Paliakao, que posava a Pequín a disposició de les potències europees. Els vencedors van entrar a la ciutat, quasi buida i sense cap defensa; van saquejar primerament el palau imperial, en el saqueig del qual va intervenir personalment, amb gran entusiasme, el general Coursin, que va ser després mariscal “comte de Palikiao”; per la seua banda, lord Eljin va manar calar foc al palau, “com a expiació”.

A conseqüència de tot açò, es va permetre a les potències europees tenir plenipotenciaris a Pequín i Tientsin, i altres ciutats es van obrir al comerç. Mentre, en Anglaterra, la Lliga contra l’opi treballava contra la difusió del tòxic a Londres, Manchester i d’altres districtes industrials, i una comissió nomenada pel parlament declarava altament nociu el consum d’opi, en la Convenció de Chifú de 1876 s’assegurava encara la llibertat a la importació d’opi en Xina. Al mateix temps, tots els tractats de Xina van assegurar als europeus (comerciants i missions) el dret a adquirir en Xina propietat territorial. En aquesta tasca col·laborava, amb el foc dels canons, l’engany conscient. Els termes equívocs en què estaven redactats els tractats oferien una còmoda base per a anar estenent gradualment les zones ocupades pel capital europeu, i els ports compresos en les estipulacions. Sobre la base de la coneguda cínica falsificació del text xinès de la Convenció Addicional francesa de l’any 1870, obra del missioner catòlic clergue Delamarre, que havia intervingut com a intèrpret, es va obligar, més tard, el govern xinès, a permetre que les missions adquiriren terrenys, no sols als ports oberts, sinó en totes les províncies. Tant la diplomàcia francesa com les missions protestants van condemnar unànimes el refinat engany del pare catòlic, però açò no impedí a la primera exigir, enèrgicament, l’aplicació de l’ampliació de drets de les missions franceses introduïda fraudulentament, i fer que, en 1887, s’estengués també, expressament, a les missions protestants. (...)

—Róża Luksemburg, militante komunista; La acumulació del capital (28. kapitulua), 1913 .

·         https://www.icl-fi.org/english/wh/229/opium.html

·         https://www.icl-fi.org/espanol/eo/43/hongkong.html

Frantziako komunistak: «Behera prostituzioaren gaineko legea!»

Femmes et Révolution

 

Le BOLCHEVIK:

Behera prostituzioaren gaineko legea!

Gobernua, tribunalak: utikan logeletatik!

2019ko martxoa

Frantsestik euskaratua

• Jatorrizkoa: https://www.icl-fi.org/

“

Langileriaren eta zapaldu ohi guztien mesedetara jarritako ekonomia planifikatu batek produkzio-modu kapitalista ordezkatzen duenean, aurkera itzelak zabalduko zaizkio giza-garapenari. Etxeko lanak eta haurren hezkuntza, gaur egun emakumearentzako zama bat direnak, gizarte osoak antolatuko ditu modu kolektiboan, eta beraz, emakumeek bizitza ekonomiko, sozial eta politikoan parte hartzeko askatasuna izango dute.

Ikuspegi hau Lenin eta Trotskyren boltxebikeengandik jaso dugu (...)

Gizarte komunista batean baizik ezingo dira harreman sexualak zinez askeak eta elkarren arteko oniritzian oinarrituak izan, moralitate publikoaren zaindaririk gabe, Estatuaren eta poliziaren errepresio basatirik gabe. Klaserik gabeko gizarte batean, haurren zaintza kolektiboak eta etxeko lanen sozializazioak familiaren funtzioa ordezkatuko dute. Antisorgailuak eta abortoa, eta kalitatezko osasun zaintzak halaber, eskuragarri izango dira denentzako.

Hori guztia lortzeko bide bakarra iraultza proletario batek, alderdi leninista-trotskista batek zuzenduta, sistema kapitalista suntsitzea da, produkzio-bideen jabetza pribatua desjabetzea eta jabetza kolektibo bilakatzea. Ezin da banandu prostituten askapena eta emakume guztiena; prostituzioa ez da desagertuko instituzio familiarra ordezkatzen ez den bitartean. Emakumeen askapena iraultza sozialistaren bitartez!

—Le BOLCHEVIK, 227. alea, 2019ko martxoa; Frantziako Liga Trotskista / Liga Komunista Internazionala. Itzulpen ez ofiziala.

 

Trotsky: Lettre à Lucie Leiziaga (Jeanne Leziagazahar)

Trotsky:

« ...langileriak metropoliaren kontra matxinatzen diren koloniei babesa eman behar die. Ez bakarrik Ingalaterran, Frantzian ere, iraultza sozialak, proletalgoaren insurrekzioaz gain, metropoliaren kontrako herri kolonialen insurrekzioa erran nahi du. Afera honetan gauzak garbi adierazten ez badira, chauvinismoa sortu eta zuritu baino ez da egiten»

 

« ...le devoir de la classe ouvrière est de soutenir les colonies qui s'insurgent contre la métropole. Non seulement en Angleterre, mais en France, la révolution sociale com­porte, en même temps que l'insurrection du prolétariat, l'insurrection des peuples coloniaux contre la métropole. Le manque de netteté sur cette question ne peut qu'engendrer et couvrir le chauvinisme. 

 

 

 

Lev Trotsky:

LETTRE A LUCIE LEIZIAGA

SUR L’HUMANITÉ

1921eko ekainaren 23a

 

(2. ZATIA)

 

Hona hemen Trotsky boltxebikeak Lucie Leiziaga euskal komunistari bidalitako eskutitza.

 

         Jaiotzez Jeanne Leziagazahar zuen izena eta Donapaleun (Nafarroa Beherean) sortu zen 1880an. SFIO-n militatzen hasi zen 1. Mundu Gerlak eztanda egin baino lehenago. Ondoren Alderdi Komunista – Internazional Komunistaren Adar Frantsesean (PC-SFIC-en) buruzagitza ardurak izan zituen. Lenin eta Trotskyren garaiko III. Internazionalean lan politikoak egin zituen Moskun.

         Hemen bere ezizenaren deitura euskaldundu den arren «L. Leiciague» da erarik arruntena prentsa frantsesean.

Marxists.org-en azaltzen den moduan agertzen da hemen Trotskyren gutuna (izenburua izan ezik).

(...)

5 –

Les camarades luxembourgeois se sont plaints de l'indifférence du parti aux violences exercées par l'armée du gouvernement français contre les ouvriers de leur pays. Je n'ai trouvé là-dessus, dans l'Humanité, qu'un seul article, celui du camarade Victor Méric. Il est hors de doute qu'on pouvait et qu'on devait, en l'occur­rence, développer une agitation beaucoup plus soutenue.

6 –

 Les questions coloniales ne sont que très faiblement reflétées dans les colonnes de l'Humanité. Et pourtant, l'attitude face à l'asservissement des colonies est la véritable pierre de touche du degré d'esprit révolu­tionnaire d'un parti prolétarien. L'article du numéro du 20 mai sur le prétendu complot en Indochine est écrit dans un esprit démocratique et non dans un esprit communiste. Il nous faut profiter de toutes les occasions pour incul­quer aux ouvriers l'idée que les colonies ont le droit de se soulever contre la métropole et de s'en séparer. Nous sommes tenus, en toute occasion, de souligner que le devoir de la classe ouvrière est de soutenir les colonies qui s'insurgent contre la métropole. Non seulement en Angleterre, mais en France, la révolution sociale com­porte, en même temps que l'insurrection du prolétariat, l'insurrection des peuples coloniaux contre la métropole. Le manque de netteté sur cette question ne peut qu'engendrer et couvrir le chauvinisme.

7 –

Dans une série d'articles et particulièrement de commentaires, on observe un usage irréfléchi des mots « patrie », « république », « mourir pour son pays », etc. C'est justement en France que l'exactitude de la terminologie, le caractère de classe strictement mesuré de la phraséologie politique sont nécessaires, plus que partout ailleurs.

8 –

Je ne citerai point les innombrables exemples des flottements et même de l'irrésolution de l'Humanité dans sa ligne envers le syndicalisme. Une série d'articles sont en contradiction avec les principes fondamentaux du marxisme et du communisme. Des communistes écrivent des articles diamétralement opposés aux directives du parti. Les résolutions des syndicalistes sont imprimées sans commentaires. Il est incontestable que, dans la période actuelle, l'Humanité doit ouvrir ses colonnes à la discussion de la question syndicale et permettre à la partie adverse d'exposer son point de vue. Mais la voix de la rédaction doit toujours se faire entendre, sinon le lecteur s'embrouille et finit par être complètement désorienté. La discussion de cette question, surtout en France, fera apparaître un extraordinaire bariolage d'opinions. Si la rédaction ne tient pas le gouvernail d'une main ferme, il peut en résulter une inextricable confusion. Au contraire, si la rédaction ne dévie pas de la voie qu'elle s'est tracée, la masse choisira la ligne communiste véritable et la suivra fidèlement, en rejetant bien loin la confusion, les réticences, les contradictions de ses adversaires.

9 –

L'Humanité insère volontiers les photographies de ministres allemands et anglais, de social-démocrates allemands, etc. J'estime qu'il serait beaucoup mieux de les remplacer par les portraits des commu­nistes. Il faut rapprocher les uns des autres les partis communistes, ainsi que les personnes.

En terminant, je profite de l'occasion pour vous exprimer une fois encore mon admiration pour votre Gassier (*).

Salut communiste.

—Lev Trotsky, iraultzaile boltxebikea 

 

Jeanne Leziagazahar (Lucie Leiziaga)
euskal komunista, delegatua 3. Internazionalean

 

« Independentzia Kanakyrentzat ! »

Liga Komunista Internazionala

Kanakyko erreferendumari buruz:

(itzulpen ez ofiziala; jatorrizkoa esteka honetan:
 https://www.icl-fi.org/francais/lebol/226/kanaky.html)

 

 

Le BOLCHEVIK:

Bizi bedi kanakyar langileen eta nekazarien gobernua !

Independentzia Kanakyrentzat !

Gora etengabeko iraultza !

 

“

Erran zuten gazte kanakyarrak jarrera indiferente bat zutela, hau da, geroz eta loialistagoak zirela, baina errealitatean independentziaren alde bozkatzeko mobilizatu dira nabarmenki. Leialtasun Uharteetan, non independentistak gehiengoa diren, parte-hartzea apalagoa izan da, eta honek erran nahi du kanakyarren artean abstenitzeko hautua ere hartu dela, ez interesik ez dutelako, baizik-eta zalantzan jarri dutelako, zentzu onarekin, potentzia kolonialak antolaturiko bozketa baten zintzotasuna. USTKEk (Kanakyko Langileen eta Esplotatuen Batasun Sindikalak), kanakyarren sindikatu inportanteenak, uharte hauetan ongi errotua dagoena, bozketari ez-ikusiarena egiteko deia zabaldu du.

Erreferendum honek Frantziako ezkerrak afera kolonialaren inguruan duen jarreraren beste orrialde ilun baten froga ematen digu: Guk dakigunez, erreferendumaren aitzinetik independentziari baiezkoa bozkatzearen alde egin duten bakarrak gu izan gara.”

(...)

“Trotskistok, langileria mobilizatzearen alde borrokatzen dugu, bai hemen eta bai han; hala Kanakyk frantses inperialismoaren atzaparretatik ihes egin dezan bere independentzia lortuz, nola abangoardiako alderdi leninista-trotskista iraultzaile bat eraikitzeko xedez.”

**                **              **              **

(...)

 
“Heldu den azaroaren 4ean erreferenduma egingo da Kanakyn, galdera honi erantzuteko: « Voulez-vous que la Nouvelle-Calédonie accède à la pleine souveraineté et devienne indépendante ? ». 1988ko erreferenduma estatus kolonial berri bati baiezkoa edo ezezkoa emateko baldin bazen, kasu honetan, ordea, galdera argia da, eta baiezkoaren alde bozkatzeko deia egiten dugu. Baina nahiz-eta ezezkoak irabazi, guk  kanakyarrek okupazio frantsesaren kontrako mende eta erdi baino gehiagoko borroka aintzat hartzen dugu berehalako independentziaren aldeko aldarria irmoki babesteko, heldu den erreferendumean eta 2020ean eta 2022an ustez egingo direnen emaitzak zein-nahi direla; izan ere, gure helburua inperialismo frantsesa Ozeano Baretik egoztea da.

     Independentzia aurrerapauso handia izango litzateke kanakyar herriarentzat eta artxipelago honetako langile eta zapalduentzat. Inperialismo frantsesarentzat porrot bat izango litzateke, eta ondorioz klase borroka piztuko luke hemen [Frantzian]. Perspektiba honetako adibiderik nabarmenena Aljeriako independentziarena da, 68ko Maiatzerako bidea zabaldu baitzuen, irailean le Bolcheviken azaldu bezala.

    Aldi berean, jakin badakigu independentziak, berez, ez duela Kanaky libratuko kapitalista inperialisten menperakuntza eta zapalkuntzatik. »    

(...)

« Gure helburua Kanakyn langileen eta nekazarien gobernu bat eratzea da, kanakyar herria ardatza delarik.  Gobernu honek oso kontutan izango du Ozeano Bareko gune inperialistetara iraultza hedatzea hil edo biziko behar bat izango dela. »

 
—Le BOLCHEVIKen 226. alea, 2018ko abendua (Frantziako Liga Trotskista)

LKI: "Jaka horiak: Proletalgoak borrokaren buruzagitza hartu behar du!"

LKI-k honako hau adierazi du jaka horien mugimenduari buruz:

https://www.icl-fi.org/francais/suppl/gilets-jaunes-2018.pdf

"Jaka horiak: Proletalgoak borrokaren buruzagitza hartu behar du!

Behera erregaien gaineko zergak!

Alderdi proletario iraultzaile multietniko baten alde!

·         Klase borrokaren aldeko programa baten alde!

·         Behera Parcoursup! Behera unibertsitateetan matrikulatzeko oztopoak!

·         Polizia eta faxistak: langileen (eta jaka horien) etsai

·         Ekologia eta erregaien gaineko zergak

·         Populismo burgesaren kontra alderdi proletario leninista bat behar da"

Trotsky: La Commune de Paris, 1871

PARISko COMMUNEaren BANDERAREN PEAN

Lev Trotsky iraultzaile marxista

H

istorian, sarritan, gerraren ondoren iraultza dator.

Garai normaletan, langileria lan gogorrean aritzen da pasiboki, ohituraren indar itzelaren menpe. Kapitalari mesede egiten dion ohitura horrengatik izango ez balitz, ez langilezainek, ez poliziak, ez presozainek, ezta borreroek ere, ezingo lukete populua oinperatu.

Gerrak herria apurtu eta masakratzen du, baina, era berean, arriskutsua da agintarientzat, hain zuzen ere, herria kolpe batez astindu eta bere ohiturak hausten dituelako, erauntsi horretan norbanako atzeratu eta ezjakinenak esnatu egiten dira eta beren buruari eta inguruneari so egiten diote.

Milioika langile sugarretara bultzatzen dituztenez, agintariek promesen eta gezurren ohitura aldatzera beharturik daude. Burgesiak bere gerra edertu egiten du populuaren bihotz onberak eskatzen duen hitzekin: Gerra “askatasunaren” alde, “justiziaren” alde, “bizitza hobe” baten alde! Barne-barneraino hunkitzen duenez, gerrak populua engainatzen du halabeharrez, baina sufrimendu gehiago eta beste kate batzuk  baino ez ditu eskaintzen. Horregatik, atzipetutako populuaren tentsioak —gerrak probokaturik— sarritan agintarien aurkako matxinadak eragiten ditu. Gerra da iraultzaren ama.

Halaxe gertatu zen duela 20 urte: Errusia eta Japoniaren arteko gerrak herriaren atsekabea areagotu zuen bat-batean, eta ondorioz 1905eko iraultza jazo zen.

Gauza bera  gertatu zen, halaber, duela  46 urte Frantzian: Frantzia eta Prusiaren arteko gerrak (1870-1871) langileen altxamendua eta Parisko Communearen sorrera eragin zuen.

Alemaniako tropen aitzinean hiriburua defenditzeko asmoz, gobernu burgesak Parisko langileak armatu eta Guardia Nazionala sortu zuen. Baina burgesia frantseraren idurikoz, beldurgarriagoa zen bere sorterriko proletalgoa Hohenzollern-tarren tropak baino. Parisko kapitulazioaren ondotik, gobernu errepublikanoak langileak armagabetzen saiatu zen. Baina gerrak sumindura sentimendu bat sortu zuen langileen artean. Ez zuten fabriketara itzuli nahi gerra gertatu ez balitz bezala. Langile paristarrek uko egin zioten euren armak entregatzeari, eta 1871ko martxoaren 18an  langile armatuen eta gobernuaren erregimentuen arteko talka bat gertatu zen. Langileek garaipena lortu zuten, eta Paris kontrolpean zutelarik, 1871ko martxoaren 28an (Commune izena zuelarik) gobernu proletario bat ezarri zuten hiriburuan. Communeak ez zuen denbora luzean iraun. Bere azken defendatzaileak maiatzaren 28an erori ziren, samalda burgesen erasoaldiari erresistentzia heroiko bat egin ostean. Jarraian, iraultza proletarioan parte hartu zutenen aurkako mendeku basatia hasi zen, eta asteak eta hilabeteak iraun zuen. Baina, nahiz-eta gutxi iraun, orain arteko borroka proletarioaren historian gertaerarik nagusiena izan da. Langile paristarren esperientzian oinarriturik, munduko proletalgoak lehenbiziko aldiz ikusi zuen iraultza proletario bat zer den, zeintzuk diren bere xedeak, zeintzuk bideak.

Hasteko, Commune-ak langileen gobernuan jarduteko hautatutako atzerritar guztiak konfirmatu zituen, “Communearen bandera Munduko Errepublikaren bandera dela” aldarrikatu zuelarik.

Estatutik eta eskoletatik purgatu zuen erlijioa, heriotza-zigorra abolitu zuen, Vendômeko zutabea (hau da, chauvinismoaren monumentua) lurrera bota eta herriaren zerbitzari zintzoei eman zizkien [funtzionario]-postuak, langileen pareko soldata bat ezarri zielarik.

Kapitalista ikaratuek itxitako fabriketako eta lan-zentroetako zerrenda bat egin zuen, eta produkzioa berrekin zuen finantziazio publikoarekin. Ekonomiaren organizazio sozialistara heltzeko, lehenbiziko urrats bat baino ez zen izan.

Baina Communeak ezin izan zuen bere asmo guztiak bete: suntsitua izan zen. Burgesia frantsesa, Bismarck bere “etsai nazionalaren” laguntzarekin (zeina segituan bihurtu zen klase-aliatu), odolean ito zuen bere benetako etsaiaren —langileriaren— jaikialdia. Communearen asmoak eta programa ez ziren gorpuztu. Baina mundu osoko proletalgoaren seme-alaben bihotzaren barnean gorde ziren, eta geure borrokaren herentzia iraultzailea bilakatu dira.

Eta orain, 1917ko martxoaren 18an, Communearen irudia inoiz baino argiago altxatzen da gure aitzinean, izan ere, denbora-tarte luze baten ondoren, gudu iraultzaile handien aroan sartu gara.

Mundu-Gerrak milioika langile kolpez atera ditu euren ohiko lan-baldintzetatik eta bizitza begetatibotik. Orain arte, Europan gertatu da bakarrik; bihar Ipar Amerikan ere gertatuko da. Sekula ez zuen langileriak halako promesarik entzun; sekula ez zizkioten halako helburu distiratsurik irudikatu; sekula ez zuten horrenbeste losintxatu, gerra honetan egin den moduan. Sekula, orain arte,  jabeen klaseak ez ziren ausartu horrenbeste odol eskatzen herriari,“aberriaren defentsa” deritzon iruzur horren izenean. Eta inoiz baino gezur, traizio eta sufrikario gehiago ari dira pairatzen langileak.

Odolez eta lokatzez gainezka dauden lubakietan, gosez diren herri eta hirietan, milioika bihotz suminduraz, kezkaz eta amorruz leporaino daude. Eta sendimendu horiek, pentsamendu sozialistarekin batzen direnean, gogo iraultzaile bihurtzen dira. Bihar, sugar hori, gainazalera igoko da proletarioen altxamendu itzelei esker.

Errusiako proletalgoak iraultzaren bidea hartu du jadanik, eta bere erasoaldiaren aurrean despotismo lotsagarrienen gotorlekuak erori eta hondoratu egiten dira. Errusiako iraultza, ordea, Europa osoko eta mundu osoko altxamendu proletarioen aitzindaria baino ez da.

“Gogoan izan ezazue Communea!”, esango diegu, sozialistok, langile matxinatuei. Burgesiak atzerriko etsaiari aurre egiteko armatu zaituztete? Uko egiozue zeuen armak burgesiari entregatzeari, Parisko langileek 1871ean egin zuten moduan. Karl Liebknecht-en deiari jarraituz, apuntatu itzazue arma horiek zeuen benetako etsaiaren aurka, kapitalismoaren aurka! Kendu iezaiozue eskuetatik estatu aparatua, eta burgesiaren indarkeriaren arma bat izatetik, proletalgoaren autogobernurako aparatu bilaka ezazue. Orain, Communearen garaiko zeuen aurrekoek baino indar hagitz handiagoa duzue. Tronugabetu itzazue bizkarroi horiek guztiak. Har ezazue lurra, meatzak eta fabrikak eta zuek zeuok administra itzazue. Elkartasuna lanean, berdintasuna lanaren fruituen banaketan!

Communearen bandera Lanaren Errepublika Mundialaren bandera da!

—Lev Trotsky; Novy Mir, 1917ko martxoaren 17a.

 

https://www.icl-fi.org/francais/lebol/197/commune.html

 

Trotsky, Armada Gorriaren sortzailea

 

 

 

 

Lenin, jakobinoen defentsan

 

Lenin: “Normala da burgesiak jakobinoak gorrotatzea”

H

istorialari burgesen iduriko, jakobinismoa erorialdi  bat da (“behera” egitea da). Historialari proletarioen iduriko, klase zapaldua askatzeko borrokaren puntu gorenetako bat da. Jakobinoek iraultza demokratiko baten alde eta errepublikaren aurkako monarken koalizio bati erresistitzeko eredurik hoberena eman zioten Frantziari. Ezin izan zuten garaipen osoa lortu, batez ere 18. mendeko Frantzia inguratzen zuten herrialdeak atzeratuegi zeudelako, eta Frantziak bera ere sozialismoa eraikitzeko oinarri materialik ez zuelako, bankurik ez zelako, ezta partzuergo kapitalistarik, ezta makinak eraikitzeko industriarik, ezta trenbiderik.

20. mendeko “jakobinismoa”, Europan edo Europa eta Asiaren arteko mugetan, klase iraultzailearen agintea, hots, proletalgoaren agintea esan nahiko luke, eta nekazari txiroen laguntzaz, oinarri materialen existentzia aprobetxatuko luke sozialismorantz joateko; ez luke bakarrik 18. mendeko jakobinoek eman zituzten gauza handi, suntsiezin eta ahaztezinak eskainiko, baizik-eta, mundu osoan zehar, langileen garaipen iraunkor bat lortuko luke.

Normala da burgesiak jakobinoak gorrotatzea. Normala da burgesia-txikia haien beldur izatea. Proletarioek eta klase-kontzientziadun langileek konfiantza osoa dute klase iraultzaile eta zapaldua boterearen jabe izatera helduko dela, eta hauxe da, hain zuzen ere, jakobinismoaren esentzia, egungo krisiaren irtenbide bakarra, hondamendi ekonomikoari eta gerrari amaiera emateko modu bakarra.

—Lenin: ¿Puede asustarse la clase obrera con el “jacobinismo”?

 Pravda, 90. alea, 1917ko ekainaren 7a (ekainaren 24a)