Lenin: Errusiar eta poloniar sozialdemokraziaren eta II. Internazionalaren jarrera nazioen autodeterminazioaren inguruan

Lenin

9.- Errusiar eta poloniar sozialdemokraziaren eta II. Internazionalaren jarrera nazioen autodeterminazioaren inguruan

Autodeterminazioari buruz errusiar sozialdemokrata iraultzaileen [=boltxevikeen] eta poloniar sozialdemokraten artean zituzten desadostasunak 1903an agerian geratu ziren —EAPSD Errusiako Alderdi Proletario SozialDemokrataren programa onetsi zuen Biltzarrean— eta nahiz-eta poloniar sozialdemokraten ordezkariek protesta egin, bere programaren 9. paragrafoa onartu zen, nazioen autodeterminazio eskubidea aitortzen duena. Ordutik, poloniar sozialdemokratek ez zuten inoiz errepikatu, euren Alderdiaren izenean, 9. paragrafoa ezabatzearen edo beste adierazpenen batengatik ordezkatzearen proposamena.

Errusian —non nazio zapalduetako biztanleria ez den %57a baino baxuagoa, 100 milioi lagun baino gehiago; non nazio horiek batez ere muga-inguruetako lurraldeetan kokatzen diren; non nazio horiek errusiarrak baino kultura handiagoa duten; non erregimen politikoa bere izaera bereziki basatiagatik eta Erdi Arokoagatik nabarmentzen den; non oraindik ez den gauzatu iraultza demokratiko-burgesa— tsarismoak zapaldutako nazioek Errusiatik libreki banatzeko eskubidearen aitortza erabat nahitaezkoa da sozialdemokratentzat, beren helburu demokratiko eta sozialisten izenean. Gure Alderdia, 1912ko urtarrilean berreraikia izan dena, 1913an autodeterminazio eskubidea berresten zuen erabakia hartu zuen, eta oraintxe adierazitako zentzu zehatzean azaldu zuen.  1914-1916ko errusiar chauvinismoaren gehiegikeriak, bai burgesiaren bai sozialista oportunisten (Rubanovitx-en, Plekhanov-en, Nashe Dielo-ren, eta abarren) baitan zabaldu dena, aldarrikapen hori indar gehiagoz defendatzera eta aldarrikapen hori ukatzen dutenek, prakitikan, chauvinismo errusiarra eta tsarismoa sostengatzen dutela adieraztera bultzatzen gaitu. Gure Alderdiak irmoki aditzera ematen du autodeterminazio eskubidearen aurkako halako adierazpenetan ardurarik ez duela.

Berriki adierazi bezala (Zimmerwald-eko Biltzarreko poloniar sozialdemokraziaren adierazpena), poloniar sozialdemokraziak auzi nazionalean duen jarrera honako hau da:

Adierazpen horrek alemaniar gobernua zein beste gobernu batzuk gaitzesten ditu “poloniar lurraldeak” bahitura bat bezala hartzen dutelako etorkizuneko konpentsazioen azpijokorako, “poloniar herriari bere kabuz bere etorkizuna erabakitzeko aukera galaraziz”. “Poloniar sozialdemokraziak era kategoriko eta irmoan protesta egiten du herrialde oso baten zatikapenaren eta banaketaren aurka”… “Herrialde zapalduen askapenaren kausa” Hohenzollern-en esku utzi dituzten sozialistak gaitzesten ditu. Eta honako uste sendo hau adierazten du: Nazioarteko proletalgo iraultzailearen berehalako borrokak, sozialismoaren aldeko borrokak, “zapalkuntza nazionalaren kateak hautsiko ditu, atzerriko menperakuntza guztien formak suntsituko ditu eta poloniar herriari garapen libre eta zabal bat ziurtatuko dio, berdintasunezko status batean, herrien batasunean”. Adierazen horrek gerra “bi aldiz fratrizidatzat jotzen du poloniarrentzat” (Nazioarteko Batzorde Sozialistaren buletina, 2. zenbakia, 15. orrialdea, 1915eko irailaren 27a; errusierazko itzulpena Internazionala eta gerra bilduman agertu zen, 97. orrialdean).

Tesi horiek, funtsean, ez dira nazioen autodeterminazio eskubidearen aitortzaren ezberdinak, baina bere adierazpide politikoak II. Internazionalaren programa eta erabaki gehienek baino zehaztugabetasun eta lausotasun gehiago erakusten dute. Ideia horiek adierazpide politiko zehatzetan adierazteko saiakera oro, eta, erregimen kapitalista bati, edo soilik erregimen sozialista bati, aplika daitezkeen zehaztea, poloniar sozialdemokratek nazioen autodeterminazioa arbuiatzean egiten duten akatsa are ageriago utziko du.

1896ko Londreseko Nazioarteko Biltzar Sozialistaren erabakia, nazioen autodeterminazio eskubidea aitortzen duena, osatu egin behar da, gorago azaldu ditugun tesietan oinarriturik, honako argibideekin:

1)  Inperialismoaren-pean aldarrikapen horrek premia berezia du.

2) Demokrazia politikoaren aldarrikapen guztiek, aldarrikapen hau baztertu gabe, baldintzapeko izaera politikoa eta eduki klasista dute.

3) Nazio zapaltzaileen eta nazio zapalduen sozialdemokraten zeregin zehatzak ezberdintzea beharrezkoa da.

4) Oportunistek eta kautskiarrek autodeterminazioaren esanahi politikoaren inguruan egiten duten aitortza inkontsekuentea, erretorikoa eta, beraz, itxurazalea da.

5) “Euren” nazioak zapaltzen dituen kolonien eta herrialde menperatuen banatze askatasuna defenditzen ez duten sozialdemokratek, bereziki potentzia handietakoek ( errusiarrek, anglo-iparramerikarrek, alemaniarrek, frantziarrek, italiarrek, japoniarrek, eta abarrek) benetako antzekotasuna dute chauvinistekin.

6) Aldarrikapen horren aldeko borroka, demokrazia politikoaren funtsezko aldarrikapen guztiak bezala, gobernu burgesak uzkailtzearen eta sozialismoa errealitate bihurtzearen aldeko masen borroka iraultzaile zuzenaren menpe dago.

Internazionalera eramatea zenbait nazio txikiren ikuspuntua —bereziki poloniar sozialdemokratena, goiburu nazionalistekin herria engainatzen duen poloniar burgesiaren aurkako borrokan, modu desegokian autodeterminazioa ukatzera iritsi direnak— akats teorikoa litzateke; proudhonismoa marxismoaren ordez defendatzea litzateke, praktikan potentzia handien chauvinismo eta oportunismorik arriskutsuena nahigabe sostengatzea litzateke.

Errusiako Alderdi Proletario SozialDemokrataren Sotsial-Demokrat egunkariaren erredakzioak

(*Post-scriptuma ez da itzuli)

 

—Lenin, Iraultza sozialista eta nazioen autodeterminazio eskubidea (1916)

K. Liebknecht: La nueva 'paz civil'

Banderas rojas y fusiles: Alemania en revolución

Karl Liebknecht:

LA NUEVA ‘PAZ CIVIL’

¡Unión! ¿Quién podría desearla y luchar más por ella que nosotros? La unión, que da al proletariado la fuerza para realizar su misión histórica.

Pero no toda “unión" hace la fuerza. La unión entre el lobo y el cordero hace del cordero la comida para el lobo. La unión entre el proletariado y las clases dirigentes sacrifica al proletariado. La unión con traidores significa la derrota.

 Sólo las fuerzas que empujan  en la misma dirección se hacen más fuertes con la unión. Cuando dos fuerzas tiran una contra la otra, juntas se mutilan.

Nos esforzamos por combinar fuerzas que tiran en la misma dirección. Los actuales apóstoles de la unión, como los predicadores de la unión durante la guerra, se esfuerzan en unir fuerzas contrarias para obstruir y desviar las fuerzas radicales de la revolución. La política es acción. El actuar juntos en la lucha presupone la unión de medios y de fines. Quien esté de acuerdo con nosotros sobre medios y fines es para nosotros un camarada en la lucha. La unidad en palabras es una ilusión, un autoengaño, o un fraude. La revolución apenas ha comenzado, y los apóstoles de la unión ya quieren liquidarla. Ellos quieren dirigir el movimiento por  "caminos pacíficos " para salvar la sociedad capitalista. Ellos quieren hipnotizar al proletariado con la  consigna de unión para arrebatarle el poder de sus manos reestableciendo el estado de clase  y preservando la dominación económica de clase. Nos atacan porque frustramos sus planes, porque somos realmente serios sobre la liberación de la clase obrera y la revolución socialista mundial.

¿Podemos unirnos a los que no son nada más que substitutos del explotador capitalista, disfrazados de socialistas?

 ¿Podemos, tal vez,  unirnos a ellos sin ser cómplices de sus conspiraciones?

 Unirse a ellos significaría la ruina para el proletariado. Esto significaría renunciar al socialismo y a la Internacional. No son dignos de un fraternal apretón de manos. No deberían encontrarse  con la unión, sino con la batalla.

Las masas trabajadoras son el motor principal de la revolución social. Una clara conciencia de clase, un claro reconocimiento de sus tareas históricas, una clara voluntad not achieve them, y la eficacia infalible —esos son los atributos sin los cuales no serán capaces de completar su labor. Hoy más que nunca las tareas son eliminar la cortina de humo de unidad, exponer las medias tintas y la tibieza, y desenmascarar a todos los falsos amigos de la clase obrera. La claridad puede surgir sólo de la crítica despiadada, la unidad sólo de la claridad, y la fuerza para crear un nuevo mundo socialista sólo de la unión en el espíritu, objetivos, y proposito.

—Karl Liebknecht,  La nueva ‘paz civil’  (1918/XI/18)

(Itzulpena ingelesetik, Workers Vanguard-etik)

Lenin: "Britainiar burgesek euren 1649a ahantzi dute, eta frantsesek euren 1793a"

 

Britainiar burgesek euren 1649a ahantzi dute, eta frantsesek euren 1793a. Izua justua eta zilegia zen burgesiak bere alde erabiltzen zuenean jaun feudalen aurka. Izua higuingarria eta kriminala bilakatu da langileek eta nekazari pobreek burgesiaren aurka erabiltzen ausartu direnean! Izua justua eta zilegia zen gutxiengo esplotatzaile batek erabiltzen zuenean beste gutxiengo esplotatzaile bat ordezkatzeko. Izua higuingarria eta kriminala bilakatu da gutxiengo esplotatzaile guztiak boteretik botatzeko erabiltzen denean benetan gehiengo zabalena denaren onurarako, proletario eta semiproletarioen onurarako, langileriarentzat eta nekazari pobreentzat!

—LENIN, Iparramerikar langileei bidalitako eskutitza, 1918ko abuztuaren 22an, Pravda ,178 zenbakia.

Trotsky: Zergatik daude marxistak terrorismo indibidualaren aurka?

ZERGATIK ARBUIATZEN DUTE MARXISTEK TERRORISMO INDIBIDUALA?


(L. Trotsky)

Gure klase etsaiak gure terrorismoaz kexu izan ohi dira. Hori nola ulertzen duten ez dago oso argi. Klase etsaiaren aurkako proletalgoaren edozein ekintza terroristatzat jo nahiko lukete. Beraien ustez grebak jarduera terrorista inportanteenak dira. Greba mehatxu bat, piketeen antolakuntza, patroi esklabista bat boikotatzea, gurekin militatu duen traidore bat moralki boikotatzea —hori guztia terrorismoa omen da. Klase etsaia kaltetzen edo ikaratzen duen edozein ekintza horrela kontsideratzen badugu, orduan, noski, klase borroka guztia terrorismoa baino ez da. Eta orduan bakarrik faltako litzateke jakitea politikari burgesek beren sumindura eta negar morala uholdeka isurtzeko eskubidea duten jakinda bereien Estatua, beraien legeak, beraien polizia eta beraien armada terrore kapitalista erabiltzeko aparatu bat besterik ez dela!


Baina zehaztu behar da terrorismoa aurpegiratzen digutenean saiatzen direla —ez beti kontzienteki— hitz horri zentzu literalago bat ematen, zeharkakoagoa.

Hitz hori zentzu zehatzean hartuz gero, langileek makinak hondatzea, adibidez, terrorismoa izango litzateke. Enpresaburu bat hiltzea, lantegi bati su ematearen mehatxua edo bere jabea hiltzearen mehatxua, gobernuko ministro bat, pistola eskuan, hiltzen saiatzea —ekintza horiek berez jarduera terroristak dira bere zentzu oso eta errealean. Dena den, nazioarteko sozialdemokraziaren [marxisten] benetako izaeraren ezagutza duenak jakin beharko luke beti, erarik tinkoenean, terrorismo mota hori arbuiatu dela.

Zergatik?

Terrorismoa egitea greba mehatxu baten bidez, edo greba bat antolatzea, industria-sektoreko langileek soilik egin dezaketen zerbait da. Greba baten esanahi soziala zuzenean bi faktoreren menpe dago. Lehenengoa: Eragiten dion enpresaren edo industria-adarraren inportantzia. Bigarrena: Parte hartzen duten langileen antolakuntza maila, diziplina eta borrokarako gogoa. Horrek bai greba politikoetarako bai greba ekonomikoetarako hartu behar da kontuan. Gaur egungo gizartean proletalgoak duen eginkizun produktibotik zuzenean ondorioztatzen den borroka bidea da.

TERRORISMO INDIBIDUALAK MASEN PAPERA MESPRETXATZEN DU

Sistema kapitalistak superestruktura parlamentario bat behar du garatzeko. Baina ezin du gaur egungo proletalgoa ghetto batean giltzapetu, lehenago ala beranduago utzi behar die langileei parlamentuan parte hartzen. Hauteskunde guztietan proletalgoaren masa izaera eta bere heldutasun politikoaren maila agerian geratzen da —bi “quantum” horiek, beste behin ere, langileen rol sozialak ezartzen du, hau da, batez ere bere eginkizun produktiboak.


Greba batean, hauteskundeetan bezala, borrokaren metodoa, helburua eta emaitzak proletalgoak klase bezala duen rol sozialaren eta indarraren menpe dago. Soilik langileek antola dezakete greba bat. Lantegi batek porrotera eraman dituen artisauak, fabrika batek kutsatu dituen uren kaltedunak diren nekazariak, edo harrapaketarako prest den lumpenproletarioak makinak hautsi ditzakete, lantegiari su eman edo bere jabea hil.

Soilik langile-klasea, kontzientea eta antolatua, bidali dezake giza talde handi baten ordezkaritza bat parlamentura proletalgoaren defentsarako. Aldiz, pertsonaia ofizial bat kalean hiltzeko ez da beharrezkoa masa antolatuen babesa izatea. Lehergaiak egiteko formula denen eskura dago eta edonork lor dezake Browning bat. Lehenengo kasuan erregimen sozialaren izaeran dute sorburu borroka sozial horren metodoak eta bideak; bigarrenean erabat mekanikoa den erantzun bat da, berdina edonon —bai Txinan bai Frantzian—, oso txundigarria itxuraz (hildakoak, leherketak, eta abar) baina guztiz antzua sistema sozialari dagokionez.

Greba bat, naiz-eta inportantzia gutxikoa izan, eragin sozialak ditu: langileak euren buruan duten konfiantza areagotzen da, sindikatuak indartzen dira, eta, sarri, produkzio-teknologian hobekuntzak eragin ditu. Atentatu terrorista batek, naiz-eta ondo atera, klase menperatzailean nahasmena eragitea egoera politiko zehatzaren egoeraren araberakoa da. Baina hala eta guztiz ere, nahasmen hori laburra da beti; estatu kapitalista ez da oinarritzen gobernuko ministroetan eta ezin da suntsitua izan beraiekin batera. Zerbitzatzen dituen klaseek beti aurkituko dute ordezkoren bat; makinaria bere horretan jarraituko du eta martxan segituko du.

Baina atentatu terrorista batek langileriarengan sortzen duen nahastea sakonagoa da. Helburua lortzeko aski baldi bada errebolber batekin armatzea, zertarako klase borrokaren esfortzua?

Bolbora pittin batekin eta berun pixka batekin etsaiaren lepoa zulatu eta hiltzeko aski baldin bada, zertarako behar da klase antolakuntza? Goi mailako pertsonaiak izutzeko bonben danbatekoaz baliatzea zentzua baldin badu, beharrezkoa al da alderdi bat? Zertarako mitinak, masen agitazioa, hauteskundeak, parlamentuaren galeriatik ministroen eserlekuak erraz ikustatu badaitezke?

Gure ustez banakako terrorea onartezina da hain zuzen ere masen papera gutxiarazten duelako euren kontzientzian, euren ezintasunean etsitzen direlako eta heroi mendekatzaile eta askatzaile bat bilatzera bultzatzen dituelako, egunen batean etorri eta bere misioa burutuko duena. “Ekintza bidezko propagandaren” profeta anarkistek ekintza terroristek masen artean duten eragin bizigarri eta suspergarriei buruzko guztia mantendu dezakete. Gogoeta teorikoak eta esperientzia politikoak guztiz aurkakoa gertatzen dela frogatzen du. Ekintza terroristak gero eta “eraginkorragoa” izan eta zirrara gehiago sorrarazi, orduan eta gehiago mugatzen da masen interesa beren auto-antolakuntzan eta auto-hezkuntzan.

Baina nahasmena kea bezala desagertzen da, izua desagertzen da, ministro berri batek hildakoaren lekua hartzen du, bizitza bere egunerokotasunera itzultzen da eta esplotazio kapitalistaren gurpila lehen bezala bira egiten du; soilik errepresio poliziala basatiagoa bihurtzen da, bere buruarengan ziurtasun gehiagorekin, lizunkoiago. Eta, ondorioz, artifizialki sortutako esperantza eta asaldura desilusioak eta geldotasunak ordezkatzen du.

Erreakzioaren ahalegina grebak eta langileen masa mugimendua geldiarazteko orokorrean beti amaitu dira, edonon, porrotarekin. Gizarte kapitalistak proletalgo gogotsu, eraginkor eta azkar bat behar du; horregatik ezin du denbora luzez lotuta mantendu. Aldiz, ekintzaren aldeko propaganda anarkista agerian jarri du behin-eta-berriro Estatua askoz oparoagoa dela suntsiketa fisiko eta errepresio mekanikoen bitartekoei dagokionez talde terroristak baino.

Hori egia baldin bada, zer gertatzen da iraultzarekin? Ezinezkoa ote da, beraz, ezarritako erregimena dela-eta? Inola ere ez. Iraultza ez da bitarteko mekanikoen batura soil bat. Iraultza bakarrik gertatuko da klase borrokaren areagotzearen ondorioz, eta bere garaipenerako berme bakarra proletalgoaren funtzio sozialean datza. Masen greba politikoa, altxamendu armatua, Estatuaren boterearen konkista —hori guztia produkzioak erdietsi duen garapen mailaren, klase indarren lerrokatzearen, proletalgoaren pisu sozialaren, eta azkenik, armadaren osaketaren menpe dago, garai iraultzaileetan indar armatuek Estatuaren boterearen zoria erabakitzen duen faktorea delako.

Sozialdemokrazia [marxismoa] aski errealista da gaurko baldintza historikoetatik garatzen den iraultza ez saihesten ahalegintzeko; alderantziz, begiak ongi irekiak dituelarik bere gain hartzen du. Baina anarkistak ez bezala, eta beraiei kontrajarririk, sozialdemokrazia [marxismoa] proletalgoaren indar iraultzaile eskasa prozedura kimikoen ordez gizartearen garapena artifizialki behartzea helburu duen metodo eta bide guztiak arbuiatzen ditu.


Borroka politikorako bitartekoaren kategoriara sustatua izan baino lehenago, terrorismoa mendeku indibidualerako ekintza gisa agertu zen. Horrela izan zen Errusian, terrorismoaren sorterri klasikoa. Zenbait preso politikok jasan zuten zigorrek Vera Zasulitx mundu guztiak zuen sumindura sentimendua Trepov jenerala erailtzen saiatuz adieraztera bultzatu zuen. Bere jarraibidea masa oinarririk ez zuten intelligentsia iraultzailearen taldeen artean imitatu zuten. Eta mendeku ekintza buruarin bat bezala hasi zena benetako sistema bat bihurtu arte garatu zen 1879-1881 artean. Anarkistek Europa Mendebalean eta Iparramerikan burututako erailketa-boladek beti gobernuak egindako ankerkeriaren bati (grebalarien aurka tiro egiteari edo oposizioko politikariak exekutatzeari) erantzuten zioten. Terrorismoaren kausa psikologiko nabarmenena ihesbide bat bilatzen duen mendeku sentimendu bat izan da beti.

Ez da beharrezkoa errepikatzea sozialdemokraziak [marxismoak] ez duela inongo antzekotasunik atentatu bakoitzaren ondoren giza bizitzaren “balio absolutuaz” adierazpenak egiten dituzten moralista salgarri guzti horiekin. Pertsona horiek berak, beste egoera batzuetan eta beste balio absolutu batzuen izenean —nazioaren ohorea edo monarkaren sona, esate baterako— prest daude milioika lagun gerraren infernura bidaltzeko. Gaur beren heroi nazionala jabetza pribatuaren eskubide sakratua aldarrikatzen duen ministroa da, eta bihar, langileen esku etsitua ukabil batean ixten denean edo arma bat altxatzen dutenean, indarkeria modu ororen onartezintasunaren aurka era guztietako kirtenkeriak esango dituzte.

Esan dezatela nahi dutena moralaren eunuko eta fariseuek, mendeku sentimendua zilegia da oso, eta langile-klasearen hardura morala da ez begiratzea bizi garen mundurik hoberena den hau modu axolagabe eta pasiboan. Sozialdemokraziaren [marxismoaren] lana ez datza proletalgoaren asegabeko mendeku gosea lasaitzean, baizik-eta geroz eta gehiago areagotzean, sakontzean eta injustizia eta giza maltzurkeria ororen benetako kausen aurka zuzentzean.

Atentatu terroristen aurka baldin bagaude mendeku indibidualek asetzen ez gaituztelako da. Sistema kapitalistari pasa behar diogun fakturaren ordaina garestiegia da ‘ministro’ izena duen edozein funtzionarik kitatu ahal izateko. Gizateriaren aurkako krimen guztiak eta giza gorputz eta gogoak pairatzen dituen duineztasunak ikusten ikasi behar da, gaur egungo sistema sozialaren ondorio eta espresio desitxuratu guztiak bezala, gure indar guztia elkartzeko bere aurka borrokatzeko. Hori da mendeku gose biziak hartu behar duen norabidea bere asetze moral handiena erdiesteko.

—L. TROTSKY, Zergatik daude marxistak terrorismo indibidualaren aurka? (1911ko azaroa, Der Kampf)

Excerpts from the Manifesto of the Balkan Communist Federation to the working classes in the Balkan and Danubian countries

Excerpts from the Manifesto of the Balkan Communist Federation ¹ to the working classes in the Balkan and Danubian countries

1920

Proletarians of the Balkan and Danubian countries!

It was hoped that the World War would liberate and unite the oppressed and disunited nations. In the name of this tempting unification the Balkan nations were also dragged into the war. Today it is clear to everybody that the war, far from solving this problem, resulted in a new dismemberment and enslavement of many nations. The Bulgarian nation has been mercilessly dis­membered. Compact parts of it in Macedonia, Thrace and Dobroudja are un­der foreign domination. Under the oppression of Greater Romania of the big landowners, large national minorities of Bulgarians and Turks in Dobroudja, of Russians in Bessarabia, of Hungarians and Germans in Transylvania, of Slavs in Banat, etc., live a miserable life. Monarchy and capitalism in Yugoslavia have brutally extended their rule over Macedonia and parts of Albania, over the Hungarians and Germans in Voivodina and the groups of Italians in Dalmatia. The Greek oligarchy, utterly intoxicated by the ideal of the Byzantine Empire, grabbed in its clutches huge masses of Bulgarians, Turks and Albanians, and, in Asia Minor, it goes on seizing large foreign territories. The Italian im­perialists are stifling the Albanian people in their claws and are making colossal efforts to enslave them once and for all.

Resolutions and Decisions of the 1st and 2nd Congresses – 1919 and 1920, The Party Council and the Conference of the Balkan Communist Federation, Sofia, 1920, p. 107; the original is in Bulgarian.


¹ Founded in 1910 under the name of Balkan Social Democratic Federation (BSDF). At its Third Conference in 1920 it was renamed Balkan Communist Federation (BCF). Its aim was to co-ordinate the activities of the Balkan Communist parties and to contribute to their Leninization. Section of Comintern.

 

 

http://www.promacedonia.org/en/ban/pww1.html

Declaration of the Bulgarian Communist Party (left-wing socialists) against the Neuilly Peace Treaty

Blagoev

Declaration of the Bulgarian Communist Party (left-wing socialists)
against the Neuilly Peace Treaty,

read by Dimiter Blagoev in the National Assembly

November 9th, 1919

After all this I shall read the following protest from the Communist group: On behalf of all working classes in Bulgaria the Bulgarian Communist Party protests against the Paris imposed peace treaty which dismembers the Bulgarian people and is subjecting large portions of it to national slavery, and its treasures and lands to constant plunder, which is killing its economic and cultural development, infringing its state independence and creating conditions for its ultimate economic and political enslavement; at the same time the Com­munist Party condemns the hypocrisy of the Allied imperialists who, in the name of the political freedom of the peoples, drew the whole world into a general carnage, and today in Paris are cynically practicing the doctrine of in­ternational banditry by cutting living peoples into parts and plundering their lands, frustrating their future, and subjecting them to the terrible domination of international capital.

Serving a nationalist aggressive policy, the entire Bulgarian bourgeoisie, represented by all bourgeois and petty bourgeois parties, twice committed violence against the people by hurling it into wars against its will, it exposed it twice to mass killing and to untold disasters, defeats and catastrophes, acting as an accomplice of the triumphant Allied imperialism in this horrible crime against the Bulgarian people. The bourgeoisie gave its full backing to the warlike policy of the government in the 1912-1913 and 1915-1918 periods, and unanimously voted all military credits and, therefore, together with the governments and the monarchy, it bears the heavy responsibility of being a killer of our people; its present whine is hypocritical and its present protest against the deeds of the Paris butchers has no meaning.

The Bulgarian Communist Party, which has always and everywhere fought against the warlike policy of the Bulgarian bourgeoisie and monarchism, against militarism and nationalism, which has decisively and categorically rejected all war credits and military undertakings, and which worked energetically during the wars for the immediate conclusion of a peace treaty by opposing any conquest and any annexation and war indemnity, and by actively protesting against the crimes committed by the authorities against the popula­tion of the occupied territories, today considers itself morally justified and obliged, on behalf of the working classes in Bulgaria, to accuse the Bulgarian bourgeoisie and monarchy and all their tools and servants of betraying their own people. This betrayal continues today when Bulgaria, suffering and bleeding, is being led to execution. The Bulgarian bourgeoisie, through its right and 'left' wing parties, is supporting the butchers of the Bulgarian people in their aggression, by sword and famine, against the great free Russian people by giving the Russian counter-revolutionaries assistance and sending them arms and ammunition. We protest against these new treacherous deeds which aim at extinguishing the flames of the liberation and renaissance of all oppressed and suffering peoples and classes, and at crushing the Russian revolution. It is not from the suppression, but from the victory of the Russian revolution, which first proclaimed and realized the rights of the people, that the Bulgarian people can expect its liberation from the chains of imperialist bondage. The revolutionary wave is surging in the countries both of the victors and the vanquished, and will soon engulf the whole capitalist world in order to break the chains of capitalism and imperialism and to put an end to all forms of slavery and oppression. The enslaved peoples can find their salvation only in the triumph of the workers' revolution. Its victory in the Balkans is a guarantee for the liberation of Macedonia, Thrace and Dobroudja.

Sending fraternal greetings to the Russian workers and peasants who have been for two years selflessly resisting the attacks of the international counter- revolution in the name both of their own supreme rights and freedoms and of those of the enslaved and exploited people of the whole world; earnestly appealing to the proletariat and the oppressed people in all countries and calling on all revolutionary forces to rally and rise against the domination of the bankrupt international capitalism and imperialism which has been morally dis­graced, the Bulgarian Communist Party, at the same time, reminds the Bulgarian working classes in town and countryside of their revolutionary duty.

Long live the Bulgarian Soviet Socialist Republic!

Long live the Balkan Federal Soviet Socialist Republic with free Macedonia, Thrace and Dobroudja!

Long live the international social revolution!

Verbatim Reports, 18th Ordinary National Assembly, Chapter I, p. 2,3. November, 1919, p. 16; Rabotnicheski Vestnik No. 110, November 17, 1919; the original is in Bulgarian.