Puerto Rico: Comunistas de EE.UU. contra el colonialismo yanqui

WV: «Puerto Rico krisi politiko baten aitzinean dago bere historiako protestarik handienetako batzuk Ricardo Rosselló gobernadore gorrotatua pasa den hilabetean dimitiaraztea lortu ondotik».   Irudia: Iazko Maiatzaren Lehena

Workers Vanguard, 1159. alea

2019-8- 23

Puerto Rico

Langileen alderdi iraultzaile baten alde

Behera Junta koloniala !
Independentzia-eskubidearen alde !

[itzulpen ez ofiziala]

https://www.spartacist.org/english/wv/1159/puerto_rico_es.html

“

Espainiaren eta Estatu Batuen arteko gerran Karibeko lurralde honetaz jabetu zenetik, duela 121 urte, estatubatuar inperialismoak Puerto Rico arpilatu, bere langileak esplotatu, eta herrialdea deuseztatu du, azkenik. 1952tik eufemistikoki “Estatu Libre Elkartua” izendatua den arren, autogobernu izaera duela irudikatzeko, gaurdaino EE.BB.etako gobernuak du aginte-makila, den-dena kontrolpean duelarik: moneta eta komunikazioetatik hasita harreman komertzial eta garraioraino. Oinperatze kolonial hau white man’s burden-en bertsioa modernoa da, eta honen arabera potentzia inperialista zuriak azal ilunagoko bere menpeko jendearen gainetik agintea izan behar du, obra “zibilizatzaile” bat egiten omen dutelako. Puertorricoarrak EE.BB.etako bigarren mailako hiritarrak dira, eta Puerto Ricon bizi direnak ezin dute hauteskunde federaletan bozkarik eman (gainera, kongresuan duten ordezkariak ez du boto ofizialik), baina botere federalak aldiz —FBI eta armada barne— bahiturik dauzka erabat. Honako hau aldarrikatzen dugu: EE.BB.etako tropa eta agente federal guztiak, alde oraintxe bertan Puerto Ricotik!

 

“

Momentuz barealdia karriketara itzuli den arren, puertorricoarrak kokoteraino daude. Langileria langabetuen, ikasleen eta herrialdeko zapaldu ororen —hauen artean bereiziki emakumeak, indarkeria eta degradazioa pairatzen dutelako— buru gisa altxatzea behar-beharrezkoa da. Langileriaren indarrak, bere botere sozialarengatik eta interes historikoagatik, zapalkuntza kolonialari eta miseria kapitalistari amaiera eman diezaioke iraultza sozialistaren bitartez.

         Langileek, EE.BB.etan eta Puerto Ricon, etsai berbera dute: Estatu Batuetako agintari kapitalistak. Bada, halaber, hezur eta azaleko lotura bat — organizaturik dagoen langileriaren parte inportante bat dira puertorricoarrak EE.BB.etako zenbait hiritan, estatu kapitalistaren arrazakeriaren gehiegikeriak jasan behar dituztelarik. EE.BB.etako langileriak klase-elkartasuna erakutsi eta zera aldarrikatu behar du: Puerto Ricoko zorra bertan behera utzi!

 

“

Gure helburua abangoardiako alderdi leninista bat eraikitzea da Puerto Ricon, zapalkuntza kolonialaren aurkako borroketan parte hartzeko gai dena, eta ugazaba estatubatuarrei aurre egiteaz gain, beraien lekaio burges autoktonoak borrokatuko ditu langileriaren boterea ezartzeko. Soilik proletalgoa boterean delarik bermatzen hasiko dira behar diren kondizio materialak Puerto Ricoko populuak menderakuntza inperialistatik askatzeko.

         Puerto Ricoko errepublika proletario batek oztopo ikaragarriei eta etsai boteretsuei egin beharko lieke aurre, oroz gain EE.BB.etako burgesia. Puerto Ricoko botere proletarioa nazioartean hedatu beharko litzateke. Alderdi leninistak forjatzearen beharra da planteatzen dena, bai zentro inperialistan bai Karibe osoan, Internazional iraultzaile baten kide direnak. EE.BB.etan, alderdi proletario multirrazial batek langile estatubatuarrak bereganatuko lituzke Puerto Ricoko askapen nazionalaren aldeko borrokak aitzinarazteko, nahitaezkoak baitira EE.BB.etan bertan erregimen kapitalista suntsitzeko.

 

“

Polizia, « la uniformada » gisa ezaguna, ez da langile multzo bat ezta aliatu potentzial bat,  baizik-eta estatu burgesaren muina. Beraien papera grebak zapuztea da, eta dauzkaten elkarteek ez dute lekurik mugimendu sindikalean. Polizien ardura, nahiz-eta jatorri proletario edo pobrekoa izan, menderakuntza kolonialaren sistemaren funtzionamendua bermatzea da, patroien morroiak dira. Poliziak, euren soldaten edo erretreten alde mobilizatzen direnean, erreprimitzeko balditzak hobetze aldera egiten dute. 1899an sortu zenetik, hain zuzen ere EE.BB.etako armadak herrialdea inbaditu eta hartu zuenetik urte betera, Puerto Ricoko poliziak Washingtonek oinperatzen dituen mendekoak zapaltzen lagundu du, baita independentisten aurkako gerra odoltsuan ere, zenbait hamarraldi iraun duena.

 

"U.S. out of Guantánamo!
Defend the gains of the Cuban Revolution!
Spartacus Youth Club"

“

Batzar konstituziogile baten aldeko aldarria oztopo bat da langileriak bere auto-emantzipaziorako behar duen kontzientzia eta klase-organizazio iraultzailea garatzeko. Batzar konstituziogile bat gobernu burges bat da, eta bere aldeko aldarria iraultza proletarioa desbideratzeko erabili da historikoki. Behin langileriak estatu-boterea hartu eta gobernu proletario bat ezartzen duela, erabaki ahalko du nola berreraiki gizartea populazioaren gehiengo zabalaren mesedetan, nola antolatu lana, etxebizitzak, hezkuntza eta kalitatezko osasun zerbitzuak.

         Azken batean, soilik iraultza sozialistaren hedatze internazionalak ase ditzake jendearen oinarrizko beharrak: pobreziarekin amaitzea, menderakuntza inperialistatik askatzea, emakumeen eta baita homosexualen eta transexualen sektore arras zapalduen berdintasun soziala. Guretzat, estatubatuar pizti inperialistaren erraietan gaudelarik, biziki inportantea da Puerto Ricoren askapen nazionalaren aldeko borroka. Garai hartan iraultzailea zen Internazional Komunistaren kide izateko “21 kondizioek” nabarmentzen duten bezala —1920an onartuak— komunisten betebeharra da “kolonien askapen nazionalaren aldeko mugimendu orori laguntzea, ez bakarrik hitzez, baita ekintzez ere”. Eginkizun honen baitan doa “herrialdeko langileen bihotzetan benetako elkartasun jarrera bat erakutsi behar dela kolonietako herri langilearekiko eta nazio zapalduekiko”.

—LKI ( Liga Komunista Internazionala - 4. Internazionalaren aldekoa),
Workers Vanguard.

Trotskistak blog-ak euskaratua.

• https://www.icl-fi.org/english/wv/1159/puerto_rico_es.html

• https://www.icl-fi.org/espanol/wvsupl/2-2017-desfile.html
• https://www.icl-fi.org/english/wv/1159/puerto_rico_en.html

Trotsky: « Urriko Iraultzak bere banderan emakumeen emantzipazioa idatzi zuen »

Milizia proletarioa iraultza sobietarrean

Emakumearen egoera Sobietar Batasunean

Trotsky:

“

Emakumearen egoera da erregimen sozial bat eta estatu-politika bat ebaluatzeko adierazlerik grafikoena eta esanguratsuena. Urriko Iraultzak bere banderan emakumeen emantzipazioa eskribitu zuen, eta historiako legedirik progresistena sortu zuen ezkontzari eta familiari dagokionez. Honek ez du erran nahi, noski, emakume sobietarrarentzat berehalako “bizitza zoriontsua” eskura zegoenik. Emakumeen benetako emantzipazioa pentsaezina da ekonomiaren eta kulturaren hazkunde orokorrik gabe, nukleo familiar ekonomiko burges-txikia deuseztatu gabe, hezkuntzaren eta janariaren prestatze sozializatua sartzen hasi gabe. Bien bitartean, burokrazia, bere sen kontserbadoreari jarraituz, asaldatu egin da “familiaren” desegitearen aitzinean. Goresmen-kantak abesten hasi zen familiaren afarien eta familiaren arropa-garbiketaren omenez, hau da, emakumeak etxean jasaten duen esklabotzaren omenez. Gainera, abortuaren aurkako zigor kriminala berrezarri du, ofizialki emakumea zama-aberearen egoerara itzularaziz. Hortaz, komunismoaren ABC-arekin erabateko kontraesanean, kasta agintariak erregimen klasistaren nukleorik erreakzionario eta ezjakinena berrezarri du: familia burges-txikia, alegia.

—Trotsky ; Sobietar gobernuak oraindik jarraitzen al ditu duela 20 urte ezarritako printzipioak? (1938ko urtarrilak 13)

"IWD (International Women's Day) 1917 sparked Russian Revolution 
~
For women's liberation through socialist revolution!
 Spartacist League"

 

Trotsky, proletalgoaren diktaduraren alde

“

Marxismoaren ikuspuntutik, Estatua klase batek beste klase bat menderatzeko erabiltzen duen aparatu bat da. Proletalgoaren diktadura langileek  aldi baterako beharrezkoa duten instituzio bat da bakarrik, esplotatzaileen erresistentziari aurre egin eta esplotazioa suntsitzea dira bere xedeak. Klaserik gabeko gizarte batean, Estatua, bortxa-aparatu gisa, gradualki zimeldu behar da, ekoizleen eta kontsumitzaileen auto-administrazio askeak ordezkatzen duelarik.

—Trotsky ; Sobietar gobernuak oraindik jarraitzen al ditu duela 20 urte ezarritako printzipioak? (1938ko urtarrilak 13)

 

 

 

 

Rosa Luxemburg eta kolonialisten erasoa Txinaren aurka

Antikomunistak = Kolonialistak

Berriro ere inperialistek eta beraien morroiek Hong Kong (Txina) jomugan dute. Rosa Luxemburg militante komunistak, L´acumulació del capital liburuan, ingeles eta frantses narko-kolonialistek Txinari nola egin zioten eraso azaltzen du. Ingelesek Hong Kong uhartea 1841ean okupatu zuten, Opioaren 1. Gerran garaile izan eta gero. Ordutik Hong Kong ingelesen atzaparretan egon zen, eta mende eta erdiz erregimen zapaltzaile eta polizial bat jasan behar izan zuen.

 

ROSA LUXEMBURG:

(…)

 L’exemple clàssic de com de “suau” i “pacífic” és el comerç de mercaderies amb societats endarrerides, és la moderna història de Xina, a través de la qual passen com un fil roig, des de mitjans de les acaballes del segle XIX, les guerres dels europeus, la finalitat de les quals era obrir, per la violència, les portes de Xina al tràfic de mercaderies. Persecucions de cristians, provocades per missioners; tumults ocasionats per europeus; periòdiques matances guerreres en què la feblesa d’un pacífic poble agricultor se les havia de veure amb la més moderna tècnica capitalista de guerra de les grans potències unides; grans contribucions de guerra, amb tot el sistema de deute públic; emprèstits europeus; control de les finances i ocupació de les fortaleses; obertures forçoses de ports lliures i concessions ferroviàries arrencades a la força per a capitalistes europeus, tals van ser els mètodes emprats per a inaugurar el comerç de mercaderies en aqueixa part d’Àsia des de l’any 40 del segle passat [s. XIX] fins que va esclatar la revolució xinesa.

El període de l’obertura de Xina a la civilització europea, açò és, el canvi de mercaderies amb el capital europeu, s’inicia amb la guerra de l’opi, en què Xina es veu obligada a adquirir el verí de les plantacions índies per a convertir-lo en diners destinats als capitalistes anglesos. En el segle XVII, la Companyia Anglesa de les Índies Orientals havia introduït el cultiu de l’opi en Bengala, i a través de la seua sucursal de Canton havia difós l’ús del verí en Xina. Al començament del segle XIX, l’opi va baixar de tal manera el seu preu, que esdevingué ràpidament en article de consum per al poble. Encara l’any 1821 la importació d’opi en Xina era de 4.628 caixes, al preu mitjà de 1.325 dòlars; després, el preu es va reduir a la meitat i la importació anglesa va passar en 1825 a 9.621 caixes; en 1830 a 26.670 caixes. Els efectes desastrosos del verí, particularment el de les pitjors qualitats usades per la població pobra, es van convertir en una calamitat pública i van determinar que Xina prohibís la importació. Ja en 1828, el virrei de Canton havia prohibit la importació d’opi, però açò només va servir per a dirigir el comerç vers altres ports.

(...)

Així va acabar la gloriosa guerra de l’opi. Per la pau del 27 d’agost de 1842, els anglesos van obtenir l’illa de Hong Kong, A més, els ports de Canton, Amoy, Fuchu, Mingpó, Xangai havien d’obrir-se al comerç. Quinze anys més tard va tenir lloc la segona guerra contra Xina, durant la qual els anglesos van procedir d’acord amb els francesos; en 1857, la flota aliada es va apoderar de Canton, amb el mateix heroismeque en la primera guerra. En el pau de Tientsin (1858) els xinesos van concedir la importació d’opi i l’entrada, a l’interior del país, del comerç europeu i les missions, Poc després, en 1859, els anglesos entaularen de nou les hostilitats i van resoldre destruir les fortificacions dels xinesos en el Peiho, però van ser rebutjats després d’una batalla en què van tenir 464 morts i ferits. Llavors, Anglaterra i França van tornar a operar juntes. Amb 12.600 homes de tropes angleses i 7.500 francesos al comandament del general Coursin-Montauban, a finals d’agost de 1860, van prendre primerament sense disparar un tret els forts de Taki; després van avançar cap a Tientain i van continuar el seu avanç cap a Pequín. Pel camí, el 21 de setembre de 1860, va tenir lloc la sagnant batalla de Paliakao, que posava a Pequín a disposició de les potències europees. Els vencedors van entrar a la ciutat, quasi buida i sense cap defensa; van saquejar primerament el palau imperial, en el saqueig del qual va intervenir personalment, amb gran entusiasme, el general Coursin, que va ser després mariscal “comte de Palikiao”; per la seua banda, lord Eljin va manar calar foc al palau, “com a expiació”.

A conseqüència de tot açò, es va permetre a les potències europees tenir plenipotenciaris a Pequín i Tientsin, i altres ciutats es van obrir al comerç. Mentre, en Anglaterra, la Lliga contra l’opi treballava contra la difusió del tòxic a Londres, Manchester i d’altres districtes industrials, i una comissió nomenada pel parlament declarava altament nociu el consum d’opi, en la Convenció de Chifú de 1876 s’assegurava encara la llibertat a la importació d’opi en Xina. Al mateix temps, tots els tractats de Xina van assegurar als europeus (comerciants i missions) el dret a adquirir en Xina propietat territorial. En aquesta tasca col·laborava, amb el foc dels canons, l’engany conscient. Els termes equívocs en què estaven redactats els tractats oferien una còmoda base per a anar estenent gradualment les zones ocupades pel capital europeu, i els ports compresos en les estipulacions. Sobre la base de la coneguda cínica falsificació del text xinès de la Convenció Addicional francesa de l’any 1870, obra del missioner catòlic clergue Delamarre, que havia intervingut com a intèrpret, es va obligar, més tard, el govern xinès, a permetre que les missions adquiriren terrenys, no sols als ports oberts, sinó en totes les províncies. Tant la diplomàcia francesa com les missions protestants van condemnar unànimes el refinat engany del pare catòlic, però açò no impedí a la primera exigir, enèrgicament, l’aplicació de l’ampliació de drets de les missions franceses introduïda fraudulentament, i fer que, en 1887, s’estengués també, expressament, a les missions protestants. (...)

—Róża Luksemburg, militante komunista; La acumulació del capital (28. kapitulua), 1913 .

·         https://www.icl-fi.org/english/wh/229/opium.html

·         https://www.icl-fi.org/espanol/eo/43/hongkong.html

Trotsky: « Inperialismoari aurre egin behar zaio faxismoari aurre egiteko »

 

Bilbo (Bizkaia), 2019ko apirila
Vox-en aurkako mobilizazioan txakurrek antifaxistak erasotu zituzten.

 

Trotskyk Kubako prentsari:

« Inperialismoari aurre egin behar zaio

faxismoari aurre egiteko »

P

olitikan, gauzarik inportanteena eta —nire ustez— zailena, mundu modernoko herrialde guztietan gertatzen den hil ala biziko borrokaren lege orokorrak definitzea da, alde batetik ; eta, bertzetik, herrialde bakoitzarentzako lege horien konbinazio berezia aurkitzea. Gaur egungo gizateria osoa, britainiar langileetatik Etiopiako nomadetaraino, inperialismoaren uztarriaren azpian bizi da. Ezin da hau ahantzi ezta minutu batez. Baina horrek ez du erran nahi inperialismoa modu berdinean agertzen denik herrialde guztietan. Ez. Herrialde batzuk inperialismoa daramate, bertze batzuk haien biktimak dira. Horixe da Estatu eta nazio modernoen oinarrizko banalerroa. Ikuspuntu honetatik, eta soilik aipaturiko ikuspuntutik, hartu behar da kontutan faxismoaren eta demokraziaren auzia, hain konplexua dena.

            Mexikorentzat, adibidez, demokraziak herrialde semi-kolonial batek dependentziatik ihes egiteko gogoa erran nahi du, nekazariei lurra ematea, indiarren maila kulturala igotzea, eta abar. Hitz batez errateko, Mexikoko arazo demokratikoek izaera progresista eta iraultzailea dute. Eta zer erran nahi du demokrazia Britainia Handian? Existitzen dena mantentzea, batez ere metropoliak kolonien gainean duen menperakuntza. Gauza bera Frantzian. Herrialde hauetan demokraziaren banderek ezkutatu nahi dute gutxiengo pribilegiatu batek gehiengo zapaldu baten gainean duen nagusitasun inperialista.

Faxismoa eta inperialismoa

Berebat, ezin dugu faxismoaz hitz egin “orokorrean”. Alemanian, Italian eta Japonian faxismoa eta militarismoa inperialismo gutiziatsu, sabelkoi, eta beraz, erasokor bat da. Latinoamerikako herrialdeetan faxismoa atzerriko inperialismoarekiko dependentziarik makurrenaren isla da. Gai izan behar gara, forma politikoaren azpian, eduki ekonomiko eta soziala aurkitzeko.

            Intelligentsiako zenbait zirkuluren artean entzutetsu bihurtu da “Estatu demokratiko guztien batasuna”ren aldeko ideia, faxismoari aurre egiteko. Nire iritziz ideia hori fantastikoa da, lilurakeria, soilik masei engainatzeko balio du, bereziki herri ahul eta zapalduei. Norbaitek sinetsi dezake benetan, sikiera une batez, Chamberlainek, Daladierrek edo Roosveltek, “demokrazia”ren printzipio abstraktua defenditzeko, gerra bat deklaratzeko gai direnik? Britainiar gobernuak demokrazia horrenbeste maitatuko balu Indiari askatasuna emanen lioke. Gauza bera Frantziaren kasuan. Britainia Handiak nahiago du Francoren diktadura Espainian langileen eta nekazarien aginte politikoa baino, Franco britainiar inperialismoaren agente atsegin eta fidagarriagoa izan daitekeelako. Ingalaterrak eta Frantziak ez zioten aurre egin Hitler-i Austria entregatu ziotenean, baina halabeharrez gerra deklaratuko liokete beraien koloniak ukitzeko ausardia izango balu.

            Ondorioz, ez dago faxismoari aurre egiterik inperialismoari aurre egin gabe. Herrialde kolonial eta semi-kolonialek, lehen-lehenik, euren zapaltzaile zuzena den herrialde inperialistaren aurka borrokatu behar dute, faxismoaren edo demokraziaren mozorroa janzten duen erreparatu gabe.

            Latinoamerikako herrialdeetan, faxismoaren aurka borrokatzeko modurik hoberena, eta seguruena, laborantza-iraultza egitea da. Mexikok urrats inportanteak eman zituenez zentzu honetan, Cedillo jeneralaren altxamendua airean gelditu zen. Aldiz, Espainian, Azañaren gobernuak —eta bere aliatu Stalin-ek— errepublikanoen porrot latzen errua dute, laborantza-iraultza eta langileen mugimendu independentea deuseztatu dituztelako. Herrialde ahul eta semi-kolonialetan, politika sozial kontserbadore batek, eta erreakzionario batek are gehiago, traizioa egiten dio, hitz honen zentzurik zabalenean, independentzia nazionalari.

Stalin — mundu mailako jendarmea

Galdetuko zait nola azaldu daitekeen Urriko Iraultzatik sortutako gobernu sobietar batek mugimendu iraultzailea suntsitzea Espainian. Erantzun erraza du horrek: kasta burokratiko pribilegiatu berri batek, arras kontserbadore, handizale eta tiranikoak soviet-en gainetik jartzea lortu du. Burokrazia honek ez du konfiantzarik masetan eta beldurra die. Klase agintarietara gerturatu nahi du, inperialista “demokratiko”etara bereziki. Stalin-ek, bere fidagarritasuna frogatzeko, poliziaren rola hartzeko prest da mundu mailan. Burokrazia stalinista eta bere agentzia —Komintern-a— herri ahul eta kolonialen independentzia eta aurrerabidearentzat arriskurik handiena dira orain.

            Kuba oso gutxi ezagutzen dut, eta beraz ezin dut zuen aberriari buruzko iritzi independenterik eman. Zuek nik baino hobeki epaitu dezakezue arestian emandako iritziak Kubako egoerari aplikatu ahal zaizkion. Niri dagokidanez, espero dut laster Antilletako Perla bisitatzeko aukera izatea, zuen herria gertuagotik ezagutzeko; herri honi nire agurrik bero eta zintzoenak bidaltzen dizkiot zuen egunkariaren bitartez.

Coyoacan, D.F.

—Lev TROTSKY, iraultzaile boltxebike-leninista; 1938ko irailak 21.

 

Socialist Appeal , New York, 1938-aza.-8
SWP / Socialist Workers Party

 "Communist League of America for the Fourth International".
"...workers republic in Cuba against American intervention -Communist League of America-"
 

Mitin de Marx en conmemoración da rebelión independentista polaca

Marxen hitzaldia matxinada independentista goresteko:

 

«

Herriak benetan elkarren artean batu daitezen, interes komunak behar dira. Interes komunak eduki ahal izateko, egungo jabetza-harremanak abolitu behar dira, harreman hauek herrien arteko esplotazioa eragiten dutelako; egungo jabetza-harremanen abolizioa langileriaren interes esklusiboa da. Klase hau da, halaber, xede hori lortzeko bitartekoak dauzkan bakarra. Proletalgoaren garaipena burgesiaren gainetik, aldi berean, gaur egun herri desberdinek elkarren artean dituzten gatazka nazional eta industrialen gaineko garaipena da. Hortaz, proletalgoaren garaipena burgesiaren gainetik da, era berean, nazio zapaldu oro askatzeko seinalea.

—Karl MARX, 1847; Poloniako 1830eko altxamenduaren 17. urtemugaren karietara Londresko mitin internazionalean egindako hitzaldia.

 

Iturrietako bat: Deutsche-Brüsseler-Zeitung, 1847ko abenduaren 9a :

https://uurl.kbr.be/1350996

Lenin: « Inperialismoa ez da inolaz ere kapitalismoaren desbideratze sendagarri bat »

"DEFEND IRAQ
DEFEAT U.S. IMPERIALISM
SPARTACIST LEAGUE | SPARTACUS..."

«

Politika koloniala eta inperialismoa ez dira inolaz ere kapitalismoaren desbideratze patologiko baina sendagarriak (filisteoek uste duten moduan, Kautsky barne) ; kapitalismoaren oinarrien halabeharrezko ondorioetako bat da : enpresen arteko konpetentziak azken alternatiba hau planteatzen du : porrota jasan edo besteei jasan araztea ; herrialde desberdinen arteko konpetentziak azken alternatiba hau planteatzen du : bederatzigarren postuan egon eta etengabean Belgikak duen zoria izatera arriskatu, edo, aldiz, beste herrialdeak porrotera eraman eta menperatzea, eta beraz, potentzia “handien” artean leku bat aurkitzeko bidea zabaltzea.

—Lenin (Alderdi Boltxebikea): Inperialismoa eta sozialismoa Italian. Kommunist aldizkaria, 1-2 aleak, 1915; Obras completas, Progreso argitaletxea, Mosku.

"SPARTAKIST/Internationale Kommunistische Liga"

Trotsky: “Zer da faxismoa?”

Comunistas de la Spartacist League y antifascistas frente a policías y nazis.

ZER DA FAXISMOA?

Lev Trotsky* (militante boltxebike-leninista)

(*)Trotskistak blogak euskaratuta.

“

Zer da faxismoa? Hitz hau Italian sortu zen. Faxistak izan al ziren diktadura kontrairaultzaile guztiak —hau da, Italiako faxismoaren etorreraren aurretik ?

Komintern-aren arabera, Primo de Riverak Espainian ezarritako diktadura ohia diktadura faxista bat izan da. Zuzena al da hori ? Gure ustez ez.

Italiako mugimendu faxista masa zabalen mugimendu espontaneo bat izan zen, eta euren oinarritik sortu zituen bere buruzagiak. Bere jatorria plebeioa da, potentzia kapitalista handiek zuzentzen eta finantzatzen dutelarik. Burgesia txikiaren, lumpenproletalgoaren, eta, neurri handi batean, baita masa proletarioen artean sortu zen; Mussolini, sozialista ohi bat, mugimendu honetan gora egin duen “self-made” man bat da.

            Primo de Rivera aristokrata bat zen. Goi kargu militar eta burokratiko bat zeukan, eta Kataluniako gobernadore nagusi izan zen. Bere kolpea indar estatalen eta militarren laguntzaz jo zuen. Espainiako eta Italiako diktadurak zeharo desberdinak diren diktadura motak dira. Ongi desberdindu behar dira. Mussolinik zailtasunak izan zituen instituzio militar zahar asko milizia faxistekin bateratzeko. Primo de Riverak ez zuen arazo hori izan.

         Alemaniako mugimendua funtsean italiarraren antzekoa da. Masa mugimendu bat da, eta beraien buruzagiek demagogia sozialista kopuru handi bat erabiltzen dute, beharrezkoa baitzaie masa mugimendu bat sortzeko.

            Burgesia-txikia da euren benetako oinarria. Oinarri hori zabala da Italian:  Hirietako eta landako burgesia-txikia eta nekazalgoa. Alemanian halaber, faxismoak oinarri zabala du. Ingalaterran ez du oinarri hori proletalgoa populazioaren gehiengo zabala delako: nekazariek edo baserritarrek pisu oso gutxi dute.

            Esan daiteke, eta neurri handi batean hala da, klase ertain berriak, estatuko funtzionarioek, administratzaile pribatuek, eta abar, oinarri hori osatu dezaketela. Baina ikertu beharreko auzi berri bat da.(...)

            Faxismoaren norabidea aurreikusteko, kontzeptu horren definizioa behar da. Zer da faxismoa ? Zein da bere oinarria, bere formak, bere ezaugarriak ? Nola garatuko da ?

            Honen helburua da burkide ingelesei erakustea afera hau ez dela sinplea. Nahitaezkoa dela modu zientifikoa eta marxista erabiltzea. (...)

—Lev TROTSKY; The Militant — Organ of the Communist League of America (Opposition); New York, January 16, 1932 .

 

"For Class Struggle At Home Against Racist U.S. Imperialism! Labor Black Struggle League"

Errepresio antisindikala Euskal Herrian: Abdenabi libre eta gurekin

Onintza Enbeita eta Che Gebara

Iker Urbina, Onintza Enbeita feminista eta Rafa Larreina (Opus Dei)
Madrilen, kapitalisten bilera batean

Gogorrak edo ez hainbeste, Onintza Enbeita Maguregik (EHBildu) kritikak jaso ditu Algortan Che Gebararen borroka zikindu eta kakaztu gura izan duelako (Che-ren kontra daturik eman barik); bada Enbeitaren aurkako kritika horiek “jazarpen” bat izan dela esan duenik. Onintza Enbeita espainiar Congreso-ko diputatu ohi txit gorenaren defentsan irten den horietako bat Iñigo Aranbarri izan da, Iraultza eta pribilegioa artikuluan. Bertan, «etxean hasten dela jendarte justuago baten aldeko lehen borroka» idatzi du (Berria, 2019-eka-23). Hala baldin bada... feminista honek zergatik ez ote du kritikatu bere “etxeko” kide den Rafa Larreina (Opus Dei / EA / EHBildu)?

Gogoratu dezagun Opus Dei frankismoaren zutabeetako bat izan dela, eta zakurrek Che Gebara hil zutenean —60ko hamarkadan— indar handia izan zuela erregimenaren estrukturetan. Eta oraindik botere izugarria duela, batez ere erregimen espainolaren menpe dagoen Nafarroan.

Che Gebarak emakumeen aurkako jarrera deitoragarririk izan baldin bazuen —Enbeita andereak idatzi duen moduan—, frogak aurkeztu behar dira, bestela difamatu  besterik ez da egiten... Guantanamoko kontzentrazio-esparruaren jabeen mesedetan, gainera!

Badirudi batzuek (EHBildukoek) errespetu handia diotela trikorniodun biktimei, eta gutxi La Higueran hil zuten ekintzaileari.

La Habana, Kuba.
Iraultzak aurrerapausoak ekarri dizkio emakumeari.

Greba Bizkaiko metalgintzan: Zipaioen errepresioa sindikatuen aurka

Atxilotua askatu!

Atxilotu bat.
Zaurituak.
Ez gaituzue isilduko.
Ez gaituzue geldituko.
Gora langile borroka!#landuinahitzarmenduinak #GrebaMetalgintzan pic.twitter.com/tqWVWZPuvG

— LAB INDUSTRIA (@LAB_INDUSTRIA) 21 de junio de 2019

Le Bolchévik: «Autodeterminazio-eskubidea Kabiliarentzat!»

Artikulu hau Frantziako prentsa marxistan argitaratu da; hemen zati bat bakarrik euskaratu da. Jatorrizkoaren esteka: https://www.icl-fi.org/index.html

 

Zamaketarien greba Mostaganem-en, 2019ko apirila

Presidentziala edo batzar konstituziogilea,

biak burgesiaren «irtenbideak»

Aljeria: Bizi bedi etengabeko iraultza!

Beharrezkoa da alderdi leninista-trotskista bat forjatzea!

·        Behera inperialismo frantsesa!

·        Batzar konstituziogilearen amarrua

·        Langileriaren indar soziala mobilizatu behar da

·        Autodeterminazio-eskubidea Kabiliarentzat!

Manifestazioen hastapenetik, gobernuak arabiarrak eta kabiliarrak elkarren kontra jardutea bilatu du mobilizazioak gelditzeko asmoz. Disimulatu gabe, benetan existitzen ez den konplot separatista baten mamua erabili du. Errealitatea da langile kabiliarrak edo kabiliar jatorria dutenek paper nabarmena izan dutela Buteflika-ren “sistema”ren kontrako manifestazio eta grebetan, bai Kabilian bertan, eta baita ere Aljerren, Parisen eta bertze lekutan.

Kabiliarren aurkako chauvinismoa aljeriar burgesiak  proletalgoa geldiarazteko erabiltzen duen tresna inportante bat da. Kabiliarrek kolonialismo frantsesaren kontrako Aljeriaren askapen nazionalaren aldeko gerlan funtsezko paper bat izan zuten. Behin eta berriz pairatzen duten zapalkuntzaren aurka matxinatu dira, bereziki 1963, 1980, 1994, 1998 eta 2001 urteetan, batez ere nahitaez arabiartu nahi dituztelako. Kabiliarrek euren hizkuntza propioa dute, eta ausardiaz eta kemenez beraien eskubideen alde borrokatzen dira aspalditik. Kabiliarren autodeterminazio-eskubidearen alde gaude, baita separatutako Estatu kabiliar bat sortzeko aukera aintzat hartuz, kabiliarren hautua baldin bada.

Aldarrikapen hau funtsezkoa da proletalgo arabiarraren eta amazigh-aren arteko batasuna bermatu eta Aljeriako botere kapitalistaren kontra ekiteko. Baina horrek ez du inolaz ere erran nahi kabiliar nazionalista burgesei sostengu politikorik ematen diogunik, kontrakoa baizik. (...)

Kabiliar herriaren eskubideak aljeriar kapitalisten eta inperialismo frantsesaren kontrako borrokan erdietsiko dira. Kabiliako herriaren benetako aliatu potentzialak Aljeriako langile arabiarrak eta langile frantsesak dira.

Buteflika eta Manuel Valls

 

(…)

Kolonialismoaren hizkuntza frantsesa izan zen, eta oraindik Aljeria zapaltzen segitzen duen potentzia inperialista nagusiaren hizkuntza da! (...) Frantzian, halaber, elebakartasun frantsesaren ezarpenaren aurka borrokatzen gara.

Beharrezkoa da Aljerian, Frantzian, eta herrialde orotan, alderdi proletario iraultzaile bat eraikitzea, alderdi burges guztiengandik independentea dena, eta, aldi berean, fermuki aurre egiten diena. Halako alderdiek, berreraikitako 4. Internazionaleko kide direlarik, Aljeriako iraultza proletarioaren aldeko borroka eta Frantziako eta bertze herrialde inperialistetan egiten diren borroken arteko lotura sortuko dute helburu berdina lortzeko. Proletalgoak mundu mailan boterea eskuratzen duenean, jakintza teknikoari eta industriaren garapenari esker populua miseriatik eta urritasunetik ateratzeko erabiliko ditu etekinak, eta klaserik gabeko gizarte komunista bat eraikitzea izanen du bere helburua.

—Le Bolchévik, 228. alea, 2019ko ekaina. LTF Frantziako Liga Trotskistaren aldizkaria.

 

"BLOODY U.S. IMPERIALISM HANDS OFF VENEZUELA! SPARTACIST"

 

« Iruzurraren artisauak »



Valls eta Taubira

Azken egunetan —edo agian aspalditik— “gure” politikari eta komunikabide oportunistek —Gara-k modu nabarmenean— Michel Camdessus  (Nazioarteko Diru Funtseko buru ohia) eta Christiane Taubira politikari inperialista frantsesa zuritzen ari dira. “Bakezale” gisa aurkeztu nahi dute Taubira anderea. Baina ez dugu ahantzi behar zein den emazte hau, eta zein bere xedea: pax francohispanikoa bermatzea:

«La bourgeoisie ne voit à l’horizon aucun retour à la croissance économique, et elle continue de s’affaiblir notamment face à son rival allemand ; aussi sa façade démocratique devient de plus en plus fragile. Christiane Taubira, chouchou de la gauche et ministre de la Justice, bat tous les records de personnes incarcérées aujourd’hui (bien plus que sous Sarkozy, Hortefeux et Guéant), et en plus la durée d’emprisonnement est passée de 8,6 à 11,5 mois entre 2007 et 2013.» (Le Bolchéviken 210. alea, 2014ko abendua)

Zipaioak

 

Aurten ehun urte bete dira Amritsar-eko sarraskia antolatu zutela. Krimen kolonialista izugarri hartan monarkia ingelesaren menperakuntzaren basakeria nabaria da.

Jarraian ikus daitekeen argazkia —garai hartakoa— oso esanguratsua da, halaber, geure nazio zapalduaren gaur egungo egoera ulertzeko. Atxiloturik eta bere burua defenditzeko ahalmenik gabe, Indiako gizon bat ageri da. Bertze indiar batek —zipaio batek— atxilotutako gizon indiarra torturatzen du. Eta gibelean, soldadu kolonialista bat, zibilizatua, “demokratikoa”, eskuak zikintzen ez dituena, egoera ikuskatzen. Dena oso "normalizatua".

Hornimans-en liburutik.

 

Presoei buruzko oharrak

 

Presoei buruzko ohar batzuk:

Hasteko, Marina Bernadó preso katalana frantses erregimenaren presondegi batetik atera da, baldintzapeko askatasunean. Bertzetik, Albert Woodfox preso ohiaren liburu bat argitaratu dute: Solitary: Unbroken by Four Decades in Solitary Confinement; My Story of Transformation and Hope. Azkenik, Amnistiaren Aldeko eta Errepresioaren Aurkako Mugimenduak Iñaki Bilbao Goikoetxearen egoera larriaren berri eman du. Hona hemen hitzez hitz:

 

Iñaki Bilbao Goikoetxea

 

Ohar honen bidez, Amnistiaren Aldeko eta Errepresioaren Aurkako Mugimenduak elkartasuna adierazi nahi die Aitzol Iriondo preso politiko lasartearrari eta atzo Moulinseko kartzelara bera bisitatzera zihoazen lagunei. Montluçonetik geratu jazo zen istripua, orein batekin talka egitean.

Gure mugimenduak, beti egiten duen bezala elkartasuna agertzeaz gain, sakabanaketaren erabilera politikoa salatu nahi du, neurri hau ez baita soilik mendeku jarrera bat, baizik eta militante politikoen jarrera baldintzatzea bilatzen duela presoen senide eta lagunak arriskutan jarriz.

Erabilera politiko horren froga da ETAren aparatu militarraren azken buruzagiak eta erreferenteak izatea leporatzen dietenei Frantziako Estatua ematen ari zaien tratamendua: hamarnaka preso politiko (bakarra ere ez emakumea) Lannemazan eta Mont-de-Marsaneko kartzeletara gerturatu dituzten bitartean, preso hauek bakartzeari ekin dio, eta haietako bat Aitzol Iriondo da.

Iñaki Bilbaoren egoera eta elkartasun selektiboa

Kartzela-sakabanaketaren beste helburuetako bat presoak bisitarik gabe uztea eta are eta gehiago isolatzea da. Hain zuzen ere horixe da Iñaki Bilbao “Txikito” Lezamako preso politikoaren aurka bultzatutako azken neurriaren bitartez bilatzen dutena. Eskuburdinak jarrita atera nahi dute bisitetara, eta horren ondorioz Iñakik planto egin du eta bisitei uko egingo die neurri hori mantentzen duten bitartean, ez baitu horrelakorik onartuko.

Gaurkoan, ordea, hainbat sektoreren elkartasun selektiboa salatu beharrean gaude. Ostegunean eman genuen Txikitoren egoeraren inguruko informazioa komunikabideei birritan bidalitako ohar baten bidez (https://www.amnistiaaskatasuna.com/eu/artikulua/inaki-bilbaok-uko-egingo-dio-bisitetara-eskubudinekin-lotuta-irteteari), baina herri komunikabide ez diren guztiek albistea isildu eta hainbestetan gainontzekoen elkartasuna eskatzen duten hainbat gizarte mugimenduk beste alde batera begiratu dute.

Ez da beharrezkoa errepresioa sufritzen duenarekin ados egotea bidegabekerien aurrean berari elkartasuna adierazteko baina, elkartasun selektiboa, zitala izateaz gain, errepresorearen jarrera indartzen du. Gero eta argiago gelditzen da horrelakoetan nor tronpatzen den etsaiaz.

Gogora ekarri nahi dugu Txikitok, guztira, 35 urte daramatzala kartzelan, azken 12ak Espainiako Estatuan dagoen isolamendu modulurik gogorrenean. Mundu osoan zehar nekez aurkitzen dira horrelako kasuak. Militante gogorra eta duina da Iñaki, baina horrek ez du esan nahi bizi duen egoeraren arduraduna denik. Ezagutu ditugun beste kasu batzuekin alderatuz gero, iraingarria da bere kasuari egiten zaion zentsura. Agian izango da etsaiaren komunikabideen lan propagandistikoak aipatutako elkartasun selektiboa errazten eta bultzatzen duela.

Bukatzeko eta Txikitori ezartzen dioten isolamendua apurtzen laguntzeko, gutun bidez babesa eman diezaion gonbitea egiten diogu Euskal Herriari:

Iñaki Bilbao Goikoetxea

C.P. Puerto III

Ctra de Jerez-Rota, km 6

11.500 Puerto de Santa Maria (Cádiz)

Euskal Herria, 2019ko ekainaren 1a.

Amnistiaren Aldeko eta Errepresioaren Aurkako Mugimendua.